Spotkałam Cię Matuś

 

Spotkałam Cię Matuś jak szłaś nad polami

w majowej sukience zdobionej kwiatami

spotkałam na łące w zimne wczesne ranki

jak wiłaś dla syna z srebrnej rosy wianki

Spotkałam Cię Matuś w gwiazdeczkach na niebie

i srebrnym księżycu co świeci dla Ciebie

spotkałam w słoneczku co ziemię ogrzewa

i śpiewie skowronka gdy przecudnie śpiewa

Spotkałam Cię Matuś w uśmiechu dzieciny

spotkałam w różańcu w wieczorne godziny

spotkałam w chorobie kiedy łez Twych zdroje

były jak ten balsamem na bolączki moje

A teraz Cię widzę oczyma mej duszy

kiedy wierna miłość harde serce kruszy

i już wiem na pewno że u boku Twego

ani mnie i bliskich nie spotka nic złego

FOTO Matka Boża Medjugorska Kościół św. Jakuba

Regina . Sobik 

Inspiracją do napisania wiersza Renaty Lipowskiej był wiersz w gwarze góralskiej

Jak wróżka

dla wszystkich Babć opiekujących się chorymi wnukami

Jak to jest Babuniu kiedy nic nie boli

kiedy rączki zdrowe kiedy zdrowe nóżki

kiedy ktoś Ci powie po co Wam to było

żeby potem płakać nocą do poduszki

Wiem że Ty mnie kochasz takim jakim jestem

widzisz jak mi ciężko jak bardzo się trudzę

kiedy płaczę z bólu ocierasz mi łezki

uśmiechasz się do mnie gdy ze snu się budzę

A kiedy się tulę do serduszka Twego

żebym poczuł ciepło obejmujesz czule

wtedy myślę sobie czy Ty jesteś wróżką

co ciepłem rąk swoich odbiera mi bóle

Widzę że się śmiejesz a jednak to prawda

tak bardzo chciałbym Ci za to podziękować

ale jak to zrobić gdy mówić nie umiem

niech mój całus będzie jak te wszystkie słowa

Regina Sobik    21 styczeń 2023r. 

foto ze str  https://www.google.com/

Spóźniona miłość

Z zmarszczkami na smutnej twarzy

przyszła z szarugą jesienią

bogatsza o srebro na skroniach

i ciężki życiowy bagaż

Nieproszona i samotna

jak spóźniony wędrowiec

szukała ciepła czyiś ramion

Czy ktoś otworzy jej serce

by mogła nacieszyć się jeszcze

pięknem dojrzałej miłości

gdy zima stoi na progu 

 

Regina Sobik

Kto nie jak Bóg

 

 

na światowy Dzień Chorych

Ktoś prosi o zdrowie i siły

Ktoś walczy o oddech ostatni

Ktoś przechodzi na drugą stronę

sam pośród dróg życiowej matni

Kto przyjdzie do chorych kalekich

kto doda siły rękę poda

zwilży spieczone usta czoło

słabym otuchy wiary doda

Kto przyjdzie by uwolnić bliskich

gdy serce pęka im z żałości

kto nie jak sam Bóg i Zbawiciel

pełen dobroci i miłości

On nie jest głuchy na wołanie

w ostatniej chwili przeznaczenia

i przyjdzie żeby dodać wiary

by uwierzyli w sens cierpienia

Regina Sobik 19.01.2022r.

 

By poznał każdy niedowiarek

 

Gdy życie na nić codzienności

nawija różnych barier zwoje

a człowiek tak po cichu marzy

by znikły wszelkie niepokoje

By każdy nawet duży dramat

stał się zwyczajnie z czasem prosty

by dobro z ludzkich rąk płynące

wyrwało z serca wszelkie osty

By poznał każdy niedowiarek

co warta miłość prosta szczera

gdyż ta jak za dotknięciem różdżki

na oścież wiele drzwi otwiera

R. Sobik 15.07.2021r

Świadek

W sennych marzeniach wciąż Twój obraz

jak świeża rana tkwi w mej głowie

a ja w ciemności pytam siebie

o miłość zawartą w jednym słowie

Smutek z nostalgią idą w parze

na przemian otulając duszę

tak mi brakuje ciepła ramion

miłosnych westchnień pełnych wzruszeń

Zegar co kiedyś był nam świadkiem

szaleństwa i upojnych nocy

dziś napawając lękiem duszę

w nieznaną przyszłość ze mną kroczy

Regina Sobik

 foto https://metalowedekoracje.pl/p/zegar-scienny-zh93-retro

Czekam aż wrócisz

 

Czekam aż wrócisz tu razem z wiosną

jak wiatr co w gąszczu liśćmi szeleści

jak słonka złocisty promyk nadziei

co ciepłym drżeniem me ciało pieści

Czekam aż wrócisz z bukietem kwiatów

i zamkniesz w płatkach uśmiech radości

żeby zapachem czarując zmysły

wyzwolić w sercu ogień miłości

Czekam aż wrócisz do mnie jesienią

by się zanurzyć w oczu mych toni

przywitam Cię w progu ciepłego domu

pijana szczęściem z sercem na dłoni

A kiedy wrócisz z zimową ciszą

białą i chłodną jak nasze twarze

wiedz że czekałam choć czas nasz minął

żeby do celu iść z sobą razem 

 

Regina Sobik

 

Jesienna miłość

Warkocze wspomnień czas nam zaplata

pod niebem wichrów naszej jesieni

w uścisku ramion i ciepłych dłoni

na zawsze razem losem złączeni

Gdy pierwsza miłość drzewem na wietrze

targana biczem przejść i zwątpienia

przetrwała wichry życiowe burze

pali się nadal siłą płomienia

Młodość co dla nas zbyt krótką była

dzisiaj owocem lata się mieni

piękna dojrzała jak stare wino

szczyptą goryczy smaku nie zmieni

Zima co właśnie stoi na progu

lodem serc naszych już nie rozdzieli

pójdziemy za nią razem pod rękę

jak dwa zgarbione Anioły w bieli

R.SOBIK 19.06.2019R

Pogodzić się z przeznaczeniem

Tak mi brakuje twego uśmiechu

co budził ranek szczęściem karmiony

z oddechem świtu bledną marzenia

to nie Ty byłeś mi przeznaczony

Po nocy samotnej i nieprzespanej

gdy łzy pamięci dręczą koszmarem

nowy dzień budzi iskrę nadziei

że każda chwila wyśnionym darem

Już nie wybiegam w przyszłość myślami

niech dawna miłość będzie wspomnieniem

gdy los coś daje potem zabiera

muszę pogodzić się z przeznaczeniem

Czas goi rany biegnie do przodu

znacząc byt rytmem dnia codziennego

a może będzie bardziej przychylny

i podaruje mi coś cennego

04.05.2019r. Regina Sobik

foto  http://czerwonyobcas.pl/2013/10/23/czy-milosc-ci-wszystko-wybaczy/

Zwiędła Miłość

W ciszy wieczoru koncert świerszczyka

w źrenicach oczu światło księżyca

pochłania duszę zmysły upaja

chwilami szczęścia wciąż nas zachwyca

Dłonie splecione w mocnym uścisku

zapach maciejki otula ciało

skradziony całus pod drzewem gruszy

a nam wciąż siebie mało i mało

W pustym wazonie zaschnięta róża

zgubiła płatki czasem skruszone

odeszła miłość zwiędła jak róża

chociaż świat cały w jej barwach tonie

Regina Sobik

W amoku tęsknot

Kochałem z dala choć byłaś blisko

od pierwszej chwili oczu spojrzenia

w amoku tęsknot budzę się rano

i każdej nocy w sennych marzeniach

Jesteś wciąż obok w myślach i duszy

nie wiem czy to żal czy radość może

namiastką szczęścia czarujesz zmysły

byś zostać chciała ale nie możesz

Tak bardzo pragnę ciebie zatrzymać

kocham szalenie nieraz usłyszeć

przytulić mocno tak aż zaboli

a ty jak zjawa odchodzisz w ciszę

W szaleństwie wspomnień wciąż się zatracam

zranionych uczuć czas nie ukoi

cieniem nadziei w snach do mnie wracasz

by zostać w sercu cierniem co boli 

Regina Sobik

Niechciane

Wykluło się w kukułczym gnieździe

niechciane

matka podrzuciła je obcym

chłonąc pieszczotę ciepłych ramion

rozkwitło

ciesząc serce przybranych rodziców

R.Sobik 23.05.2019

Miłość i przyjaźń

Żyli w przyjaźni od dawien dawna

podobno byli jak łyse konie

choć los wyznaczył im inne drogi

a czas przyprószył siwizną skronie

On się po szczeblach piął kariery

zdobywał szczyty zaznaczał wpadki

ona wspierała go choć z daleka

i przeżywała jego upadki

Czy coś łączyło ich prócz przyjaźni

gdy struna serca czasem zadrżała

pozostawiając zadrę i smutek

a strzała Amora wciąż omijała

Nie było spotkań westchnień wypadów

burzliwych nocy odejść o świcie

w imię zasady przyjaźń nad wszystko

każde z nich miało swe własne życie

Nie była gromem z jasnego nieba

miłość co ona w sercu chowała

trwała od zawsze chociaż skrywana

w końcu ją wyznać kiedyś musiała

Może wybrała nie ten czas chwilę

skoro wyznanie ich poróżniło

on uznał że że to jej fanaberie

lecz nie żałuje tego co było

Choć los jak mówią przekornym bywa

dał szansę obu by zrozumieli

przyjaźń gdy chadza w parze z miłością

zazwyczaj łączy ale też dzieli

R.Sobik 25.04.2019r

Dworzec wspomnień

-

Niewielki dworzec w małym miasteczku
wciąż przywołuje tamte wspomnienia
mnóstwo tu ludzi znajome twarze
zegar i kącik gdzie śpią marzenia

Dziewczęce śmiechy i tajemnice
cicho szeptane do ucha wieści
a Ty wciśnięty w ten wir młodości
i ten czar oczu co zmysły pieści

Byłeś tak blisko że ręką sięgnąć
złapać tak mocno że aż zaboli
cieszyć się chwilą niechaj trwa wiecznie
pić nektar szczęścia cicho powoli

Stukot wagonów gwar zamieszanie
gdzież teraz szukać mi przeznaczenia
gdy odjechało z rozkładem jazdy
a mnie zostały tylko marzenia

Dziś wracam często na tamten dworzec
czas zabrał młodość posrebrzył skronie
i poukładał w wir nowych zdarzeń
…...cóż kiedy dusza w tęsknocie tonie

R.Sobik

Dopóki

W cieple Twoich ramion cały się zatracę

kiedy patrząc w oczy szepczesz mi do ucha

poruszone zmysły napawają lękiem

że chcę jeszcze więcej a nie tylko słuchać

I wciąż się obawiam o te krótkie chwile

przecież takie szczęście zbyt ulotnym bywa

choć wiem że tak wiele od nas dziś zależy

a los na loterii nie zawsze wygrywa

Dopóki Twój uśmiech ciepłem serce grzeje

dopóki uczucie w nas radością płonie

jesteś dla mnie wszystkim iskierką i słońcem

w błękicie Twych oczu skąpany utonę 

R.Sobik

Piszę do Ciebie

Dla ciebie piszę wersy przemyśleń

w potoku myśli płyną wspomnienia

czy je przeczytasz nie wiem kochana

czas i odległość uczucie zmienia

Nosząc w swym sercu talizman drogi

przez lata żyłem tylko złudzeniem

że to Ty właśnie Byłaś tą pierwszą

jedynym życiem i przeznaczeniem

Teraz nie pytam serce wciąż bije

czy mi zabrałaś najlepsze lata

ukryte myśli na tym papierze

lecą za Tobą na koniec świata

I nawet nie wiem czy Cię zobaczę

gdy czekać będę srebrnej jesieni

tak chciałbym Ciebie mieć przy swym boku 

zanim odejdę …..nic się nie zmieni

 R.Sobik

Miłość i obsesja

Ileż to już wiosen ileż to jesieni kiedy blask Twych oczu zmącił serca spokój przegapiłem szansę tę co los darował nie złapałem chwili nawet tej ulotnej W myślach wciąż pisałem plany scenariuszy przypadkowych spotkań których wciąż nie było gdzieś na dnie szuflady list niedokończony łzami ozdobiony czeka na wysłanie Z perspektywy czasu nic się nie zmieniło poza srebrem skroni i zmarszczką na twarzy w otchłani tęsknoty nie dostrzegłem w porę że miłość z obsesją są sobie podobne  R.Sobik

Gdy jesteś chorobą

Gdy jesteś chorobą

Byłaś tylko tworem bujnej wyobraźni

zaćmienia umysłu chwili namiętności

gdy w złudnej nadziei budowałem przyszłość

wybrałem złą drogę pełną zawiłości

Tam gdzie rzeczywistość przerosła marzenia

rozsądek zamknąłem w kokonie ułudy

gdy jesteś chorobą i rozum odbierasz

staję się ofiarą na własne życzenie 

R.Sobik

Wiano

Babcia kobieta o złotym sercu
co rano czesała me niesforne włosy
zaplatając w nich kokardę miłości
Kładąc na stole bochenek chleba
naznaczonego znakiem krzyża
uczyła szacunku do daru nieba

Późnym wieczorem przy szklance mleka
ogrzanego ciepłem spracowanej dłoni
o oczach w których świeciło słońce
szeptała Zdrowaśki
przesuwając paciorki różańca

Dziadek o twarzy jak twarda skała
pochylał się głaszcząc rumianą buzię
dłonią mocną jak stal i szorstką od pracy
kryjąc pod maską obojętności samotną łzę
by nikt nie dostrzegł
schowanej na dnie serca morza czułości 

I te jego powroty do domu
z kawałkiem drewnianego klocka pod pachą
z którego rozpalał ogień
by wodą ogrzaną
zmyć pył węglowy pod paznokciami 

Odeszli cicho zostawiając mi Swoje serce
w którym gniazdo uwiła miłość 

  R.Sobik