Życie zmieniło maleńkie serce
łzami spływając cicho po twarzy
w ściśniętych ustach niemy krzyk bólu
czeka w napięciu co się wydarzy
Skulony w kącie nie może się bronić
gnieciony ciężarem ostrych nakazów
złowrogi uśmiech zabrał nadzieję
znacząc cierpienie szyderstwem razów
Tuż obok sąsiad
podobno głuchy
zamknął się w własnym kokocie ciszy
sumienie schował głęboko w kieszeń
nie reaguje przecież nie słyszy
Regina Sobik
w 80 rocznicę wyzwolenia obozu Auschwitz -Birkenau
Nikt nie jest w stanie ich łez osuszyć
kiedy te płyną jak bystra rzeka
ściśnięte usta zdają się krzyczeć
o miłość szacunek i godność człowieka
Dzisiaj już garstka ich pozostała
a pamięć wspomnień rani i boli
okrutny czasie nigdy nie wracaj
gdzie głód kamratem wojennej niedoli
Gdzie echo strzałów zagłusza krzyki
by śmierć zebrała żniwo obfite
gdzie główki dzieci rzucane o bruk
a serca matek bólem przeszyte
Gdzie but oprawcy miażdżąc i raniąc
depcze w kałuży wychudłe ciała
a po Tych co byli słabi i chorzy
garstka popiołu w piecu została
Okrutny czasie nigdy nie wracaj
do świata gdzie godność złem podeptana
by Tym co przeżyli piekło na ziemi
zabliźnić się mogła pamięci rana
foto ze str https://klubpodroznikow.com/relacje/polska/muzea/953-oswiecim-oboz-auschwitz
Regina Sobik 27.01.2025r.
/dla wszystkich Matek których dzieci zginęły podczas bombardowań
Na suficie nieba zbladły światła nocy
choć łuny pożarów jeszcze nie zgaszone
wznosząc echem w niebo jęki rannych ofiar
zastygły nad miastem żałobnym welonem
Pod zwałem betonu przerwana nić życia
wyciągając rączki z ostatnim oddechem
szuka swej Matuli co to nie zdążyła
przytulić do serca z radosnym uśmiechem
Już ci nie zobaczy buzi swego dziecka
nie usłyszy głosu co zmysły poruszy
nie poczuje bicia serduszka małego
pierwszych słów i kroków co jej serce wzruszy
Cierpieniem i lękiem smutek kąsa duszę
drżącymi razami ogarniając ciało
to nienawiść zbiera dzisiaj krwawe żniwo
gdyż z testu miłości niewiele zostało
23.03.2023r. Regina Sobik
Nadgryzione spróchniałym zębem czasu
smutne oczodoły okien szukają dni
kiedy jeszcze matowe tafle luster
z radością chłonęły dziecięcy szczebiot
W odbiciu cień ojca nad pustym talerzem
gdzie zamiast tłustych oczek pływały łzy
niechcianej wojennej rzeczywistości
Gromadka dzieci biegając wśród zgliszczy
zabawą tłumiła dziecięce lęki
a On niepogodzony z losem poszedł na barykady
pozostawiając nadzieję na lepsze jutro
Regina Sobik
Nie płaczcie za mną kochani
nie cierpię i już nie boli
dom mam tu bezpieczny spokojny
i Kogoś kto zadbał o mnie
Ma dobre i ciepłe dłonie
miękkie i silne ramiona
w których mogę się schować
kiedy tak bardzo tęsknię
Do świata który tam został
chociaż okrutny był czasem
i nie pozwalał dorosnąć
przez wojnę i podłych ludzi
I świata co był dzieciństwem
z domem pieskiem i kotem
gdzie babcia chlebek smaruje
miodem z pasieki dziadka
To takie różne światy
lecz oba pod jednym niebem
ten co niósł wojnę i bóle
I ten cudowny z dzieciństwa
Jest jeszcze jeden najlepszy
gdzie miłość i radość mieszka
jestem tu bardzo szczęśliwy
i czekam na Was kochani
Regina Sobik 17.05.2023r.
Lata ciężkich zmagań cierpień i niemocy
zwątpień i nadziei nieprzespanych nocy
Trudne lata wsparcia oddania wierności
łzy szczęścia i bólu malutkich radości
Lata trudnej walki z tym co niszczy ciało
tylko te pytania Ile mi zostało ???
Dzisiaj zapaliłam lampkę na Jego grobie
Regina Sobik
foto ze str https://medmiasto.pl/stwardnienie-rozsiane
Tkany z łez ludzkich tragedii
w ciemności grobowej ciszy
jak Matka tuli ofiary
wojennej rzeczywistości
Raniony wybuchem bomby
pod ciężkim stropem betonu
drżąc jak osika na wietrze
trzyma na szali ich życie
A Oni wciąż mocno wierzą
że jest ratunkiem ochroną
przed tymi co śmierć zadają
salwami z czołgów i rakiet
Dziś pękło mu serca na pół
jak serca Tych co ufali
grzebiąc pod płaszczem betonu
ostatni promyk nadziei
Regina Sobik
wiersz pochodzi z Antologii charytatywnej " Pokój dla Ukrainy" wydanej w pierwszą rocznicę zbrojnej agresji na Ukrainę
Miasto uśpione świątecznym rytmem
dnia następnego spokojnie czeka
kiedy straszliwe krzyki rozpaczy
purpurą płomieni rozlała rzeka
Za cienką ścianą tuż u sąsiadów
wzywanie o pomoc przerywa ciszę
zerwana ze snu matka w ramionach
swój skarb maleńki do snu kołysze
Ognista otchłań ogarnia wszystko
dokąd Jej uciec gdy śmierć za progiem
zdążyła jeszcze przytulić dziecko
i znakiem krzyża pojednać z Bogiem
Zasnęła słodko dymem uśpiona
Innym to szczęście nie było dane
Oni zginęli w piekle męczarni
czyż takie wyroki losu pisane
A teraz błądzą w rajskim ogrodzie
szukając matki ojca i brata
już nie zazdroszczą tym co przeżyli
w morzu płomieni tamtego świata
Regina Sobik
foto z https://gs24.pl/tragiczny-bilans-pozaru-w-kamieniu-pomorskim
Pamięci o. Maksymiliania Kolbe
Franciszkanin o. Maksymilian Maria Kolbe trafił do Auschwitz 28 maja 1941 r. W obozie otrzymał numer 16670. Zmarł 14 sierpnia 1941 roku oddając życie za współwięźnia Franciszka Gajowniczka.
poniższy wiersz pochodzi z tomiku " PO DRUGIEJ STRONIE LĘKU " Pokłosia konkursu Wydawnictwa Macieja Apostoła
Za nędzną miskę lichej
strawy
za ludzką godność podeptaną
butem oprawcy i
zbrodniarza
i za nadzieję odebraną
Za numer znaczony
cierpieniem
za pamięć co wspomnieniem boli
duszę zranioną
beznadzieją
i czas co ran Twych nie zagoi
Za noce
bezsenne i zimne
za dzieci niewinne skrzywdzone
za pacierz
matki łzy rozpaczy
za krzyże Ojców zbezczeszczone
Za
Ciebie dziś płyną pacierze
w niebo jak kiedyś dym nicości
za
Ciebie że byłeś Człowiekiem
mimo zła i ludzkiej podłości
Regina Sobik
Karmieni złudą dobrobytu
przez łowców sakwy opuszczeni
czekają z krztą nadziei w sercach
na bilet do lepszego świata
Nie dla nich uroki jesieni
ta już nie cieszy barwą oka
gdy beznadzieja straszy głodem
a chłód odbiera cień nadziei
Wsłuchani w odgłos ciszy lasu
wciąż wypatrują wyjścia z matni
cóż kiedy wielcy tego świata
są głusi jak pień na wołania
Dziś znów ktoś odszedł z Nich na zawsze
ale cóż kogo to obchodzi
to ich los przygnał tu z daleka
bez zaproszenia i bez wizy
A oni tylko uszli z krajów
gdzie wojna zbiera krwawe żniwo
a bieda odbiera nadzieję
na dom na spokój i na pracę
Gdzie szukać miary człowieczeństwa
gdy obojętność jest jak kamień
i nie dostrzega potrzeb innych
którym zły los odebrał wszystko
m-c 10.2021r. Regina .Sobik
foto ze str https://www.strazgraniczna.pl/pl/aktualnosci/9202,Nielegalnie-przekroczyli-granice-polskobialoruska.html
Podobno nie ten czas i nie ta pora
by zamknąć za sobą ostatnie drzwi
trudno rozliczyć mi się ze światem
i z tego co jeszcze w sercu się tli
Nie zamykajcie mi drzwi przede mną
licząc na szczęście co cudem darzy
żebym mógł odejść z ziemskiego piekła
z cichą pokorą na bladej twarzy
Nie zamykajcie mi drzwi przede mną
żaden gest żalu ich nie poruszy
choć struna serca wciąż jeszcze płacze
smutek pożegnań łez nie osuszy
Nie zamykajcie mi drzwi przede mną
gdy los z wiecznością gra o mnie w kości
czas w miejscu nie
stanie gdy świst wybuchów
ostatnim akordem w uszach zagości
Zamknijcie tylko wieko istnienia
kiedy ostatni promyczek słonka
popieści duszę nadzieją jutra
na życie bez wojny na rajskich łąkach
Regina .Sobik
foto http://retropress.pl/wiadomosci/jeszcze-o-powstaniu-warszawskim/ wiersz pochodzi z tomiku "W lustrze wiersza"
Jak to roślinka na wietrze
smagana ciosem choroby
miota się między łóżkami
szukając wyjścia z matni
Zabiera cudze różańce
gorące od próśb i nadziei
chowa je pod poduszką
by nikt nie znalazł jej skarbu
Szukając dnia wczorajszego
potokiem przekleństw i wyzwisk
złorzeczy oskarża o zdradę
wskazując palcem sąsiadów
Wstaje jak duch w środku nocy
by się poskarżyć lekarzom
że cichcem zabrali kołdrę
gdy ona marznie przy oknie
Łóżko jej łożem boleści
telefon w dyżurce przeszkadza
pampersy zbędnym balastem
lekarstwa trutką na szczury
Dzisiaj przejrzała się w lustrze
by znaleźć ślady przeszłości
i zamiast kobiety i matki
ujrzała obce oblicze
I popłynęły po twarzy
łzy gorzkie jak te jej życie
że piętno strasznej choroby
zamknęło ją w świecie niemocy
Regina Sobik 14.01.2021r
Wiersz pochodzi z tomiku "Cichy szept serca"
Na gruzach Bejrutu
Na gruzach Bejrutu
Gdy trującym jadem grzyb wyrósł nad miastem
pękła nieba dotąd błękitna zasłona
gromadząc swe siły niszczącym wybuchem
czarny Anioł śmierci rozpostarł ramiona
Śmiejąc się chichotem bólu przerażenia
zbiera krwawe żniwo wciąż nienasycony
na gruzach Bejrutu dziś płaczą kamienie
okrywając ziemię żałobnym welonem
I tylko nadzieja jeszcze nie umarła
zraniona tragedią budzi się powoli
tam gdzie śmierć zabrała setki istnień ludzkich
wciąż czeka na pomoc ludzi dobrej wioli
znacząc wskazówką cierpienia ślad
a ona sycząc ognistą wstęgą
Patrz płoną lasy
płuca planety
gdy polski żołnierz zdobywał szczyty