Naucz mnie Panie Twej miłości
naucz szacunku do bliźniego
naucz cierpienia i radości
naucz rozumieć człowieka każdego
Dopomóż dzielić się z innymi
solą i kromką zwykłego chleba
naucz wybierać właściwe drogi
prowadź i kieruj gdy zajdzie potrzeba
Pozwól zobaczyć to co jest dobre
ojcowskim dotykiem otwórz oczy
abym mógł ujrzeć uroki świata
jasność poranka i ciemność nocy
Regina Sobik
Z bagażem udręki niczym ptak zraniony
pełna zaufania w miłosierdzie boże
choć cierpienie rani serce niczym sztylet
uklękła pod krzyżem w głębokiej pokorze
Powierzając Bogu wszystkie swoje troski
nie będzie się skarżyć ani też narzekać
prosząc swego Zbawcę o miłość i pokój
i powrót do domu na który tak czeka
Niechaj ta modlitwa będzie ukojeniem
pragnących pokoju od złego zachowa
i żeby brat bratu mógł wybaczyć winy
by w zgodzie miłości mogli żyć od nowa
Gdy zegar na ścianie odmierza godziny
niczym w ręku Matki paciorki różańca
wśród ciszy wieczoru zasłuchane echo
niesie w
niebo modły smutnego Wygnańca
Regina Sobik
foto ze str https://pl.kingdomsalvation.org/testimonies/4-elements-of-christian-prayer.html
To dla Ciebie Zielna Pani
dziś poranek rozmodlony
płynąc po łąkach i polach
z tumanów mgieł tka welony
Nim słonko wyjrzy zza chmury
by oświetlić ziemię złotem
maki razem z dzwoneczkami
na Twoją cześć wianki plotą
Sierpień kłosem zbóż dojrzałych
pod sierpem znojnego żeńca
by złożyć Ci hołd za dary
z pokorą u Twych stóp klęka
A kiedy dzwon na kościele
bije dla Cię równym tonem
niechaj sierpień z echem niesie
hymn dziękczynny razem z dzwonem
Regina Sobik 14.08. 2024r
foto ze str https://naszemiasto.pl/15-sierpnia-swieto-matki-boskiej-zielnej
Zapłakało niebo nad losem Chrystusa
bladym księżycem i całunem z gwiazd
a chmury czarne i gęste jak smoła
przysłoniły z żalu słonka złoty blask
Nie mogą przeboleć że Zbawca otrzymał
zamiast tronu i berła krzyż na ramiona
a wieniec laurowy co miał zdobić skronie
wieńczy bolesna cierniowa korona
To człowiek którego tak Pan ukochał
nie może zrozumieć tej Bożej miłości
tak bardzo zajęty uciechami świata
zamknięty w kręgu grzechu i słabości
Niewdzięczny kaleka ślepy i głuchy
nie czuje że dusza w ciągłej rozterce
tę miłość na krzyżu ofiarowaną
zgubiło gdzieś ludzkie dziurawe serce
Regina Sobik
Pod ukrytą maską ludzkich wad słabości
nad marnością świata pochylamy głowy
gdy ręka kapłana sypie je popiołem
by człowiek był lepszym na miłość gotowy
Niech ten akt pokuty jak ziarno nadziei
skruchą i pokorą znaczą czas mijania
a z postem i jałmużną miłością do brata
będą nam zapłatą na czas Zmartwychwstania
I chociaż tak trudno w Czas Wielkiego Postu
iść drogą krzyżową razem ze swym Panem
On to poprzez mękę i ukrzyżowanie
naszym Zbawicielem na zawsze zostanie
Regina Sobik
Na tym samym niebie zapala latarnie
roztaczając wkoło swej Wielkości blaski
tą samą miłością ludzkie serca grzeje
kiedy dusza chłonie ciepło Jego łaski
W każdym kącie świata ludzkie ucho pieści
różnym alfabetem i różnie pisany
nieważne języki rasy pochodzenie
On jest tylko Jeden choć różnie nazwany
Nie wymyśla granic ni wojennych celów
obca mu nienawiść zło i poniżenie
kocha jednakowo wielkich i maluczkich
prowadzi po ścieżkach tam gdzie przeznaczenie
Regina Sobik
Mój świat jest taki szary
pomaluj go na niebiesko
by był jak niebo błękitne
co śmieje się do mnie z góry
Pomaluj na kolor żółty
by był radosny jak słonko
jak słodki uśmiech dziecka
gdy matka nad nim się schyla
Pomaluj na brązowo
jak babci dłoń spracowana
co leczy dotykiem kolano
stłuczone przy zabawie
Zamaluj troski kłopoty
niech precz odejdą w nieznane
za karę że smucą serca
Tych których kocham najbardziej
Regina Sobik
Regina Sobik
Pani Gromniczna Matko Światłości
pośród życiowej zawiei
śpieszysz do dzieci Swoich
niosąc światełko nadziei
Wśród niebezpieczeństw życia
gdy trudne nasze drogi
do Ciebie się uciekamy
byś ratowała od trwogi
Kiedy ostatnia iskierka
w powiece naszej zaśnie
światło które przyniosłaś
nigdy przenigdy nie zgaśnie
Ono nas poprowadzi
gdy ostatnia godzina
płomieniem żywej wiary
prosto do Twego Syna
Regina Sobik
R.S
Tak wiele już razy maleńka dziecino
kładli Cię w żłóbeczku w ten grudniowy czas
tyle razy nocka tuliła do siebie
byś się mógł narodzić dzisiaj w każdym z nas
Tak wiele już razy otwierałeś serca
wlewając w nie tkliwość dzieciątka bożego
co wyciąga rączki do swojej Matuli
po miłość i ciepło serca matczynego
Tak wiele już razy betlejemska gwiazda
płomieniem nadziei oświetlała drogę
z której zboczył człowiek wiedziony ułudą
by w jej świetle mógł dojść na spotkanie z Bogiem
Tak wiele już razy przynosiłeś pokój
skrzywdzonym przez innych okrucieństwa ciosem
rodząc się w piwnicy zwalonego domu
tłumiącej wybuchy kolędy odgłosem
Tak wiele już razy głodny i w łachmanach
szukałeś schronienia zdany sam na siebie
dzisiaj usiądź z nami przy świątecznym stole
gdzie krzesło talerz czekają na Ciebie
Regina Sobik 3.01.2023r
W złocistym wianku z kłosów pszenicy
w sukni zdobionej barwami lata
niosąc nadzieję na plon obfity
idzie przez pola Pani Wszechświata
Ciepłe promyki pieszczą Jej lico
nad głową śmieje się błękit nieba
a wietrzyk kołysząc kłosami ziaren
dziękczynne pieśni swej Pani śpiewa
Bądź pochwalona najświętsza Pani
otaczaj opieką co ziemia rodzi
by lud nie zaznał głodu i chorób
ochraniaj od suszy i od powodzi
Regina .Sobik 15 .08.2021r. foto ze str https://akademiaducha.pl/matki-boskiej-zielnej/
Rozpięte członki gwoździem przebite
niewiele życia w nich pozostało
zbolałe rany gorączką płoną
okrutna boleść ogarnia ciało
Pod krzyżem gawiedź nienasycona
żądzą cierpienia w amoku złości
jakże jej pojąć że śmierć ofiarna
wyrazem czystej bożej miłości
Gdy On dla naszych win Odkupieniem
znosząc okrutne męki katusze
tak bardzo ukochał swe grzeszne dzieci
że oddał za nie ciało i duszę
Nim iskra życia na zawsze zgasła
zanim dzwon serca zamilknął w ciszy
ostatnim oddechem spłynęło z krzyża
Zbawienie o którym świat miał usłyszeć
R.Sobik 16.04.2019r
foto ze str https://opoka.org.pl/biblioteka/B/BP/rs_zbawienie.html
Przypominając zranionego ptaka
którego krzyk rozumiał tylko sam Bóg
uklękła do modlitwy i popatrzyła na krzyż
„Jezu Ty się tym zajmij” szeptała cicho
z ufnością powierzając swoje troski
Temu co poświęcił dla niej swe życie
Gdy poczuła jak spływa na nią spokój
wstała z nowymi siłami by podjąć
ciężar wezwań którym obarczył ją los
Regina .Sobik
21.11.2021r
Kto pomalował nam świat kolorem
kto ubrał gwiazdy w srebrne sukienki
kto rozpiął tęczę na nieboskłonie
by uspokoić burzowe lęki
Kto dał konarom siłę by z wiatrem
tańczyły walca budząc o świcie
ptaki co z rana śpiewają Stwórcy
a chmury płyną po nieba błękicie
Kto fale morza zdobił szafirem
w pomarańcz ubrał letnie zachody
odbił ostatnie promyki słonka
w lustrzanej tafli bezkresnej wody
Kto nadał szczytom majestat bieli
ciszę co w skalnej niszy gdzieś drzemie
dzikie przestrzenie i ostre skały
by mogły ze góry patrzeć na ziemię
To Stwórca malował te wszystkie cuda
i stworzył dzieła ponadczasowe
tylko czy człowiek może je dostrzec
gdy przed kim innym pochyla głowę
6.01.2022r. Regina .Sobik
. ..”Bez jednego drzewa las lasem zostanie.
Bez jednej jaskółki wiosna też zawita,
a bez jednego człowieka świat się nie zawali....” ks.Jan Macha
Wolny od buntu i nienawiści
umiałeś poddać się woli Boga
czekając w celi na wyrok śmierci
byłeś prawdziwym człowiekiem wiary
Wiary co nigdy Cię nie zawiodła
gdyż była częścią bożego planu
Twoja postawa prosty heroizm
były balsamem na tragizm wojny
Więzienie było przedsionkiem nieba
by przygotować się na spotkanie
Tego co dał Ci łaskę i siły
byś Jego miłość przelał na ludzi
Różaniec zrobiony z sznurków siennika
i cenny krzyżyk z drzazg lichej pryczy
były ratunkiem w czas beznadziei
światłem radości i zaufania
Dziś Jesteś drzewem w niebiańskim lesie
jaskółką co kwili na chwałę Pana
Błogosławiony wstaw się za nami
by godność ludzka nie była deptana
W Twym sercu zawsze mieszkała miłość
kochałeś ludzi kochałeś Boga
w czasach gdy wojna siała zniszczenia
obca Ci była niemoc i trwoga
Jak promyk słonka dla swoich bliźnich
pomocą w trudnych chwilach zwątpienia
niosłeś nadzieję w serca zbolałe
pokorą znosiłeś bicz przeznaczenia
Cierpiałeś jak inni lecz mimo tego
modliłeś się szczerze ufając Bogu
dziś znaczy Ciebie Błogosławionym
i daje miejsce u swego boku
Kapłanie Janie bądź módl się za nami
abyśmy byli podobni do Ciebie
i tak jak Ty zawsze umieli kochać
przyjaciół wrogów i samych siebie
Regina Sobik
W złotej poświacie odchodzi dzionek
żółcią czerwienią niebo się mieni
gwiazdki ubrane w złote sukienki
zazdrośnie zerkają na łono ziemi
Przy polnej drodze stara kapliczka
majem pieszczona w wiosennych kwiatach
zasypia po dniu szepcząc modlitwy
dla ukochanej Pani Wszechświata
Echo skąpane w wieczornej toni
nuci melodię dla swojej Pani
na wieży kościoła ucichły dzwony
ostatnim akordem dźwięcznej Litanii
Zasypia ziemia z oddechem ciszy
wietrzyk szeleści w konarach drzewa
i on też zaśnie marząc że z majem
jutro dla Matki Bożej zaśpiewa
Regina Sobik
Wigilia w cieniu COWID - 19
Świat otulony martwą ciszą
ubrał wieczór w suknię szarości
wychodząc na spotkanie nocy
z bagażem trosk ludzkich słabości
Mróz i puchowa kołdra śniegu
dawno odeszły w zapomnienie
w stajence pustego kościoła
snują się jakieś smutne cienie
Strojna choinka stojąc w kącie
nikłym światełkiem ciszę pieści
i tylko w domach pośród bliskich
mruga czekając dobrych wieści
Na stole obrus i opłatek
świąteczne dania i nakrycie
i puste krzesło czeka gościa
lecz ten nie przyjdzie... samo życie
Okrutny wirus zbiera żniwo
wyrywa z duszy co zostało
resztki nadziei i radości
zachłanny ciągle mu za mało
Lecz kiedy Gwiazda Betlejemska
zapłonie światłem bożej woli
to Boże Dziecię błogosławiąc
rozświetli mrok naszych niedoli
R.Sobik 2.01.2021r
. foto Stajenka Betlejemska w kościele pod Wezwaniem Bożego Ciała w Jankowicach
Kiedy struna życia jak bańka mydlana
pęka skaleczona kolcem przeznaczenia
umęczone ciało resztkami sił walczy
uwikłane w ogrom bólu i cierpienia
Skołatane serce pod płaszczem niemocy
jeszcze się szamoce gdy odejść potrzeba
rozkrzyczane myśli niczym sumień tysiąc
agonalnym jękiem biegną w przestrzeń nieba
Kiedy duszę targa ostatnia nić życia
kiedy spod powieki łza za łzą się toczy
wiara i nadzieja jak siostry bliźniacze
z ostatnim oddechem odchodzą a cień nocy
Tam gdzie boża miłość rozproszy jej mroki
na przekór niemocy chorobom katuszy
by zamienić smutek w radość Zmartwychwstania
otulając ciepłem obolałe dusze
Regina Sobik
dał rozum prawo
wyboru
magią tajemnicy Bożej utulona
