Burza

 

                           

                       foto ze str https://tatromaniak.pl/aktualnosci/czwartek-w-tatrach

Nadeszła znikąd czarna jak smoła

siejąc po niebie grzmiące pioruny

srebrno czerwone i poszarpane

niczym z żałości pęknięte struny

Huk błyskawicy przecina ciszę

odbija o szczyty złowrogim echem

jak zwierz raniony jęczy i świszczy

i straszy ziemię złowieszczym śmiechem

Nad Morskim Okiem tafla przejrzysta

gniewnie zmarszczyła szczytów odbicie

wzburzona złośliwa kipi i bryzga

wtóruje jej wicher na górskim szczycie

A niebo płacze strugami deszczu

chłodnym prysznicem ożywia ziemię

zmywając makijaż letniego żaru

wsiąka w szczeliny gdzie cisza drzemie

Regina Sobik 

Drzewa

 

                

Mają tajemnice jak każdy człowiek

głęboko pod skórą kory skrywane

kto je zna nie wiem wiatr czy też echo

a może cisza lub one same

Nim staną się domem wszelkiego ptactwa

zanim nacieszą oko zielenią

do matki ziemi sięgając łona

wrastają w żyzną glebę korzeniem

Czerpiąc z niej soki wciąż pną się wyżej

gdzie błękit nieba kusi urokiem

jesienne słonko pieści ich dusze

gdy wichry zimy stoją za progiem

W zgodzie z naturą rosną dostojne

dotąd aż przyjdzie czas dojrzewania

na chwałę Stwórcy i Matki Ziemi

wydają stokrotny owoc przetrwania

Kiedy zły człowiek rani ich korę

pozbawia życia siekiery ciosem

ptaki i wszelkie żywe stworzenia

płaczą nad nimi i swoim losem

Już nikt nie pozna ich tajemnicy

nikt nie wysłucha szumiących pieśni

wiatr co tu kiedyś urządzał harce

wśród innych koron liśćmi szeleści 

Regina Sobik  

 Potęga przyrody czyli kilka wierszy o górach

 

Początek lata w górach

Złowieszczy pomruk niczym zwierz ranny

wydaje dźwięki głośnym odbiciem

chmury jak ołów ciężkie nabrzmiałe

wiszą złowrogo nad dolinami

Złowieszcze błyski toczą po niebie

z prędkością światła ogniste strzały

te niosąc odgłosy burzliwych ciosów

piekielnym hukiem się odbijają

Echo ich grzmotów jak młot kowalski

niesie na górskie szczyty i granie

smagane wiatrem deszczowe strugi

zmywają resztki śladów wędrowca

Lecz kiedy cisza objęła rządy

odeszła burza na krańce świata

w jej miejsce tęcza wstążką kolorów

radośnie wita początek lata

 

Burza

Na krańcach nieba deszczowe chmury

jeszcze uśpione spokojnie drzemią

raz po raz błyski widać z daleka

czarny nieboskłon zawisł nad ziemią

Plącząc na przemian czernie z szarością

rozgania ciszą świat otulony

nim lunie ostrym prysznicem deszczu

hukiem otwiera czarne zasłony

Donośne grzmoty przeszyły niebo

porwisty wicher płaczliwie śpiewa

ptactwo złowrogim hukiem straszone

szuka schronienia w konarach drzewa

Nabrzmiałe chmury nie wytrzymały

ciężaru kropli w ożywczym łonie

lunęły na łąki pola ogrody

wodą podlały ziemię złaknioną 

Regina Sobik 

Pomaluj mi świat

 

Mój świat jest taki szary

pomaluj go na niebiesko

by był jak niebo błękitne

co śmieje się do mnie z góry

Pomaluj na kolor żółty

by był radosny jak słonko

jak słodki uśmiech dziecka

gdy matka nad nim się schyla

Pomaluj na brązowo

jak babci dłoń spracowana

co leczy dotykiem kolano

stłuczone przy zabawie

Zamaluj troski kłopoty

niech precz odejdą w nieznane

za karę że smucą serca

Tych których kocham najbardziej 

 

Regina Sobik

Tylko wiosna wraca

Nim serce dzwonów z kościelnej wieży

zabiły głosząc cud Zmartwychwstania

w izbie matula w bólach rodzenia

czekała z miłością na nowe życie

 

Nie bacząc na ciszę świątecznej Nocy

świat je przywitał krzykiem radości

rozkwitłych bazi i pierwszych kwiatów

pachnący ciastem i pisankami 

 

Wiosenne słonko przez szybę okna

czule pieściło buzię dzieciny

usta matuli zdały się szeptać

dziękczynne modły za dar miłości

 

Dzisiaj już nie ma tamtej matuli

odeszła tak jak wszystko odchodzi

i tylko wiosna wraca co roku

by cieszyć ziemię pięknem istnienia 

Regina Sobik

 wiersz ten brał udział w Ogólnopolskim Konkursie dla Seniorów  "WIOSNO TO TY "  \

Rybnik 2023r  

Jeszcze zatęsknisz za jesienią

 

                                   Ubrane w złoto i czerwienie

pysznią się niczym Panna Młoda

jak tu przejść obojętnie obok

gdy pięknem kusi ich uroda

Choć nie wystarczy zamknąć oczu

by obraz utkwił w twojej głowie

to Stwórca sam go pomalował

i dał w prezencie właśnie Tobie

Byś zmysłem pojął jego piękno

ono ci duszę rozraduje

a wiatr kołysząc gałązkami

sprawi że lepiej się poczujesz

Będziesz wciąż wracał do tej chwili

za złotem brązem i czerwienią

a patrząc na świat skuty lodem

jeszcze zatęsknisz za jesienią 

 

Regina Sobik 

Wiosna

Przyszła znienacka z powiewem wiatru

pośród zapachu bzu i konwalii

pierwszym promykiem ciepłego słonka

siadła cichutko na białych płatkach

Schowana w zaułkach mego ogrodu

skąpana w kaskadach kropelek rosy

szukała spełnienia tajemnych marzeń

całując nieśmiało rozkwitłe kielichy

Te zdały się szeptać czułe wyznania

w drżącej rozkoszy muskając skrycie

płatki co dotąd spały skostniałe

zbudzone ożyły w pełnym rozkwicie 

Regina Sobik

 

Kwitnce Jabłonie

 

Obsypane bielą płatków

pyszniąc się jak Panna Młoda

stoją równo w jednym rzędzie

na polach w sadach ogrodach

Obietnicą obfitości

rozmajone pszczoły kuszą

i w gościnę zapraszają

słodziutkim nektarem służą

Słonko pieści im korony

deszcz letnią strugą obmywa

wietrzyk osusza gałęzie

by bogate były żniwa

Wyglądają jak te w raju

że napatrzeć się nie mogę

na pamiątkę zrobię zdjęcie

nim wyruszę w dalszą drogę

Jeszcze wrócę tu jesienią

gdy jabłka będą dojrzałe

bo nigdy pojąć nie zdołam

skarbów jakie Bóg tej ziemi daje

Regina Sobik

Jesienna nostalgia

Jesienna nostalgia

Po chłodnej nocy jesienną nutą

resztką szarości szczyty maluje

spływając miękkim srebrnym tumanem

po ścieżkach górskich smętnie się snuje

 

Rozdając ziemi rześkość poranka

zimnym całusem budzi o świcie

z rosy utkane korale pereł

na nić pajęczą nawleka skrycie

 

Szeleszcząc liściem u stóp wędrowca

wspomina letnie wędrówki szlakiem

w kiściach jarzębin zamyka uśmiech

i odlatuje z wędrownym ptakiem 

 

Regina Sobik 

Wierzba

Stoi samiutka nad brzegiem rzeki

w mętnej wodzie szuka odbicia

wiatr targa nagim słabym konarem

jakby chciał skrócić jej męki życia

Czy dotrwa wiosny żeby ucieszyć

żółtymi baziami dzieci na święta

gdy sama jako ten stary człowiek

czy będzie ktoś i niej chociaż pamiętał

Jak przetrwa zimę gdy sił brakuje

gdy soki wypiła jałowa gleba

płaczą gałęzie łzami jesieni

błagalne modlitwy wznosząc do nieba

Dzisiaj odeszła z zimowym chłodem

bezsilna skuta lodową bryłą

czas przykrył śniegiem skostniały konar

tak jakby go tu nigdy nie było

                                Regina Sobik 
                                  https://www.penny.pl/porady/wierzba-wszystko-o-drewnie-wierzby/

Jesień

Jesień ubrana w pożółkłą suknię

przegląda się smutna w płytkiej kałuży

chmurzaste niebo straszy szarością

jak gniewne chmury w czas letniej burzy

Nad polem dymy snują się nisko

ciężkie i sine leniwie płyną

raz po raz gnane podmuchem wiatru

niepostrzeżenie bez śladu giną

Zasnęła cisza w kiściach jarzębin

tuląc do siebie czerwień korali

wiatr strząsa suche liście z gałęzi

samotny krzyk ptaka słychać z oddali

Regina Sobik

Żar letniej ciszy

Nagrzana ziemia piekielnym żarem

błagalne modły wznosi do nieba

czekając chłodu co go ugasi

ożywczym czarem deszczowej strugi

Pod parasolem zielonej matni

gdzie cień zamyka słoneczne wrota

lotem zmęczony zbłąkany owad

szuka wytchnienia pośród listowia

Cisza otula wszystko dokoła

leniwym dźwiękiem dzwoniąc do ucha

nad brzegiem rzeki samotna brzoza

zastygła w bezruchu jej pieśni słucha

Regina Sobik 26.06.2016 r.

foto Monika Sobik

Wiosna

Delikatnie pieszcząc pierwsze pąki liści

spija nektar chwili rosą posrebrzaną

w sukience ubranej zielenią nadziei

całuje namiętnie rozkwitłe dywany

W tafli lustra wody przegląda się skrycie

łapiąc łzy radości słonkiem malowane

tańczy z wiatrem w polu niczym baletnica

w sadzie wyciszona kołysze drzewami

Pachnie świeżą ziemią skibą przeoraną

mamiąc ludzkie zmysły obietnicą chleba

a jej moc i piękno niczym nie zmącone

zostaną na duszy kawałeczkiem nieba

R.Sobik 24 .04.2019r

foto Monika Sobik

Poranek

W poświacie jutrzenki odeszła noc zimna

zapłonęły szczyty srebrzystym dywanem

hale i pastwiska chłoną pierwsze dźwięki

odgłosem poranka budzą się zaspane

Stojąc niczym wojsko w zwartym szeregu

granitowe skały smutne i złowrogie

jeszcze nie zdążyły odmówić pacierza

z wichrem co je smaga do walki gotowe

Na skostniałą ziemię bielutkim welonem

mgiełka rozpostarła tiulowe sukienki

jeszcze się opiera by zostać na chwilę

zanim się rozpłynie pokaże swe wdzięki

W dolinach wiaterek oddechem tęsknoty

pierwsze krople rosy zalotnie całuje

nikły promyk słonka przebił się przez chmury

zagląda w kałuże i światłem czaruje 

 

R.Sobik 

Maciejka

Zmęczona żarem letniej spiekoty

w kącie ogrodu śpi przez dzień cały

tuląc do siebie spragnione płatki

by w cieple słonka się nie przegrzały

Skromna nieśmiała milczy zawzięcie

żeby przed światem swe wdzięki chować

poczeka aż wieczór zapłonie ciszą

by magią zapachu świat oczarować

I będzie pieścić tęsknotę zmysłów

w ten letni wieczór ona tu Panią

rozsieje zapach w całym ogrodzie

nim noc utuli gwiezdnym dywanem

R.Sobik

Marzenie o zimie

Styczeń już odszedł w zapomnienie

bielutkim śniegiem sypnął luty

okrył gałęzie srebrem wstążek

lodem skuł szare ziemi grudy

Dziś śniegu mrozu na lekarstwo

szarością płaczą ranne świty

biel srebro gdzieś się zapodziały

gdy smutkiem cały świat okryty

Przyrodzie coś się poplątało

wspomnieniem nie nakarmię wrażeń

gdy zima tylko w kalendarzu

cóż mi zostało oprócz marzeń 

R.Sobik

Sierpniowy wieczór

Lubię sierpniowe wieczory

harce świetlików na łące

koncert świerszcza na między

ogrody maciejką pachnące

Lubię ten spokój wieczorny

on mnie nostalgią nastraja

nie liczę godzin ni minut

nie szukam wzrokiem zegara

Lubię sierpniową ciszę

tulona światłem księżyca

tak mi nieśpiesznie do marzeń

gdy wieczór urokiem zachwyca

R.Sobik

Księżycowy walc

 

Zabrał nocą księżyc

gwiazdeczkę do tańca

zechce Pani ze mną

zatańczyć dziś walca

Do pierwszego kroku

zapraszam serdecznie

całuję promyki

i kłaniam się grzecznie

Jestem troszkę gruby

                                  urodą nie grzeszę

ale lubię tańczyć

i z tego się cieszę

Gwiazdce to nie wadzi

bo krągłości lubi

w wirze tańca partner

trochę ciałka zgubi

                                  Mimo słusznej tuszy

można go polubić

dla takiego Pana

może promyk zgubić

Księżyc jak piłeczka

po niebie się toczy

gwiazdka lśniąca blaskiem

za tancerzem kroczy

Już ci się postara

by jej mężem został

chudszy o połowę

rogalem pozostał

R.SOBIK

Lato

Kropelki porannej rosy

ozdobi tęczy kolorem

grą świateł zauroczy

magią okryje wieczorem

Nasyci zmysły pieszczotą

niczym dzieweczka hoża

pijane rozkoszą trwania

żar rozpali w przestworzach

W uścisku przemijania

zapomni o bożym świecie

a kiedy odchodzić będzie

bukietem wspomnień oplecie 

R.Sobik

Wiosenne świty

Po chłodnej nocy wiosenne słonko

resztki szarości różem maluje

radością otula serce i duszę

cudem stworzenia oczy czaruje

Rozdając wokół świeżość poranka

uśnięciem wiatru budzi o świcie

z rosy utkane perły korali

na nić pajęczą nawleka skrycie

Marząc utrwalam ten cud natury

sącząc powoli krople istnienia

a on wciąż gra mi melodię świtów

by je nasycić chwilą spełnienia

.

R.Sobik