A jak zabraknie mu kedyś marzyń

 

Bez przerwy matlo nitki wydarzyń

zarzondzo losym łod urodzynio

roz dowo wiela a roz zabiyro

i wcale niy lynko sie przeznaczynio

Chociożby ukrod co najzocniejsze

dycko łostwi trocha nadzieje

to nic że łoblyk szczybło we włosy

i ciepłym wspomniyniym serduszko grzeje

 

A jak zabraknie mu kedyś marzyń

snow kolorowych w śniku utkanych

wroci sie myślom poszuko drogi

do miejsc ci bliskich za bajtla znanych

R.Sobik 13.03.2025r

Odchodzi dzień

 

W purpurze ognia zasypia niebo

świat pogrążony w objęciach ciszy

łzy już nie palą jak dzień odeszły

tam gdzie je tylko sam Bóg usłyszy

By móc docenić minione chwile

gdy wieczór piękny urokiem kusi

pobladłe gwiazdy szepcą pacierze

a mnie tak jakoś jest lżej na duszy

......................................................

.......................................itd

      

  

        Regina Sobik

Zamykam przeszłości wrota

Z trzaskiem zamykam przeszłości wrota

niech pozostaną tylko milczeniem

to co niedawno było tak ważne

od dzisiaj będzie cichym wspomnieniem

Rany przeszłości zszywam nadzieją

by zacząć życie całkiem od nowa

to co kochałem i tak jest w sercu

i niepotrzebne gesty i słowa

A czas podobno choć nieugięty

i tak pobiegnie wydarzeń śladem

pora zakończyć zmory przeszłości

i nie powracać do złudnych marzeń

Regina Sobik

Miłość w cieniu ogrodu

 

Usiadła na ławce w ogrodzie pod gruszą

wspominając czasy kiedy była młoda

a ogród co kiedyś był wyśnionym rajem

dziś odchodzi w przeszłość jak i jej uroda

Tu gdzie pierwsza miłość jak owoc jabłoni

ukradkiem zerwana kwaśny posmak miała

zachłyśnięta szczęściem była jak w letargu

gdy owocem wiosny zbyt wcześnie dojrzała

Nie dostrzegła w porę że to nie czas żniwa

gdyż poczekać trudno było jej do lata

kiedy owoc wiśni częstował słodyczą

a wyśniony ogród tonął w tęczy kwiatach

Dziś późnej jesieni czas nieubłagany

sieć pajęczą zmarszczek wyrył na jej twarzy

ona jak ten ogród z połamanym sercem

skaleczona życiem o miłości marzy 

Regina Sobik

Trudna samotność

 

Przez brudną szybę promyczek słonka

bledziutką smugą wpada do środka

gdzie w pustym domu błąka się cisza

a zegar odlicza smutne godziny

W starym fotelu skulona postać

wsłuchana w dawne odgłosy wspomnień

wciąż patrząc na drzwi czeka daremnie

by ktoś przekroczył świat jej królestwa

Hałas za ścianą nie głuszy myśli

i nie otworzy drzwi co nadzieją

że tam za progiem ludzie wrażliwi

a ich samotność tylko z wyboru

Zadrżało ciało w geście radości

gdy dziś ktoś obcy zajrzał tu do niej

słowem jak balsam rozgonił myśli

te co po nocach spać nie dawały

Wróciła wiara w dobroć człowieka

pozostawiając smutek za progiem

a cisza co dotąd była samotną

z radością liczy wspólne godziny 

Regina Sobik

Nie żałować

 

Gdy wrzeciono losu przerwało nić życia

raniąc serca bliskich okrutnym wyrokiem

a iskra nadziei gaśnie niczym gwiazda

marzenia i przyszłość zostają za progiem

Ból i beznadzieja targają zmysłami

bezsilność i niemoc w duszy się rozpiera

może to sen tylko co minie ze świtem

kiedy dzień się budzi i nowe otwiera

Trzeba się pogodzić z tym co nieuchronne

gdy sami nie wiemy ile nam zostało

nie żałować chwili i żyć pełnią życia

a w sercu zachować to co się kochało

04.10.2022 r.Regina .Sobik

Nagrobek Dziecka Utraconego

 

Tuląc w swym wnętrzu małą trumienkę
przycupnął cicho w końcu cmentarza
świszcząc melodię żałobnej pieśni
smutkiem i bólem zmysły poraża

Czy ktoś odpowie na pieśni wiatru
gdy nawet echo gdzieś się schowało
szukając miejsca pośród nagrobków
ubranych schludnie całkiem na biało

Malutki Anioł siedząc na płycie
strzeże spokoju wieczornej ciszy
może zaśpiewa mu kołysankę
cóż kiedy i tak nikt nie usłyszy

Płomyczek znicza mruga leniwie
gdy natłok wspomnień rani i boli
odchodząc w niebo jak dusza dziecka
resztką nadziei gaśnie powoli

 R.Sobik 2.11.2021r.

foto ze str https://pl.123rf.com/photo_116183890_anio%C5%82ek-z-gliny...

Odeszli od nas

 

Na niebie słonko bladym uśmiechem
jak płomień znicza gaśnie powoli
a nasze serca zżera tęsknota
wspomnieniem bliskich rani i boli

Odeszli od nas jak dzień odchodzi
w nieznany wymiar innego świata
na płycie mogił okruch pamięci
zamyka przeszłość w żałobnych kwiatach

Zastygłe usta szepczą pacierze
zmarłym do nieba torując drogę
i płyną modlitwy rzeką nadziei
na ich spotkanie ze swoim Bogiem 

Regina Sobik

 

Kiedy los nie sprzyja

Sięgam w głąb pamięci po okruchy wspomnień

by chociaż z nich kilka pozyskać dla siebie

te złe precz odrzucić jako zbędny balast

dobre zabrać w przyszłość by były nadzieją

Choć po drodze mijam poplątane myśli

przeszkody sumienia spowite mgłą zdarzeń

nie mogę odpuścić kiedy cząstką życia

a cóż to za życie bez wspomnień i marzeń

Wyobraźnią zbieram każdy ich okruszek

układając w chwile jak czas który mija

żeby je zachować składam na dnie serca

by były balsamem kiedy los nie sprzyja 

 

Regina Sobik

 

 

Moja wiosna

Przyszła jak zwykle lecz o rok starsza

wygląda poważniej jakby nie było

bardziej zgarbiona ciężarem przeżyć

twarz nie ta sama zmarszczek przybyło

Przyszła jak zwykle zapowiedziana

już tak nie cieszy serca i duszy

chociaż na dworze w pełnym rozkwicie

niesie ze sobą moc pięknych wzruszeń

Pieszcząc zapachem zmysły stargane

rozkwita tamtych wiosen wspomnieniem

kiedy dzień każdy był jak ruletka

a każdy wieczór serca spełnieniem

Dziś całkiem inna niż te z młodości

trochę słoneczna trochę deszczowa

przyjąć ją muszę gdyż darem chwili

i nie wiem co dla mnie w zanadrzu chowa

R.Sobik
23.05.2021r.

 

Pociąg

Pędzi do przodu tocząc wagony

z bagażem doświadczeń i ludzkich spraw

w każdym wagonie inna zawartość

znaczona śladem przebytych lat

W pierwszym wagonie króluje radość

ciesząc nam serca dziecięcym śmiechem

w drugim zaś młodość miłość nadzieja

co to na szarość najlepszym lekiem

W trzecim wagonie troski o bliskich

los poupychał w codzienność spraw

chociaż im ciasno i trochę duszno

mądrością doświadczeń zostaną w nas

Ostatni wagon najbliżej celu

zostawił nam miejsce na przeszłość dat

byśmy choć mogli wrócić myślami

tam gdzie był nasz mały i duży świat

29.04.2021r. R.Sobik

W kleszczach niemocy

 

W kleszczach niemocy

Na cmentarnych alejach

tylko wiatr liśćmi szeleści

szukając pośród nagrobków

żywych światełek pamięci

Zamknięte w kleszczach niemocy

te dzisiaj już nie zapłoną

i nie utulą swym blaskiem

Tych co odeszli przed nami

Kiedy rozsądek zamyka

żelazne bramy cmentarzy

jakże odwiedzić nam groby

bliskich przyjaciół znajomych

Czy tylko echo modlitwy

ożywi radością ich dusze

modlitwy szeptanej naprędce

przy krzyżach pustych kościołów

Regina Sobik 01.11.2020r.

Trzymaj się tato

Kołderką suchych liści przykryty

zasypia cmentarz ciszą kołysany

przy świeżej mogile pachnącej ziemią

stoi samotny i załamany

I któż mu teraz poda ranną porą

gorący kubek kawy na śniadanie

kto z taką troską będzie powtarzał

szybciutko wstawaj późno kochanie

Został samiutki jak kołek w płocie

dzieci odeszły gdzieś w świat daleki

lepszego życia i chleba szukają

nie potrzebują ojcowskiej opieki

Pamięć przywoła spędzone razem

z żoną rodziną zeszłoroczne lato

a teraz tylko ten krótki telefon

wyrazy współczucia trzymaj się tato

Regina Sobik

Prawo natury

Ostatnia kartka jak liść jesienny

do nóg z szelestem na ziemię spada

znacząc wspomnieniem dzienny rytm życia

refleksją wzruszeń duszę napawa

Miesiące lata szybko mijają

coraz ich więcej w sejfie pamięci

czy to czas śpieszy gnając na oślep

czy może ziemia szybciej się kręci

Ta zaś się kręci tak jak kręciła

ani nie zwolni ani przyśpieszy

każdy dzień jutra przynosi nowe

a jego darem trzeba się cieszyć

Gdy życie biegnie odwiecznym torem

krzyżyków na karku ciągle przybywa

prawem natury zwolnić nam trzeba

pośpiech w tym wieku zabójczy bywa

R.Sobik 30.12.2018r

Stary Drewniany krzyż

Zmurszały czasem cierpliwie czeka
na zapomnianym skrawku cmentarza
gdzie tylko wiatr hula pośród nagrobków
i martwa cisza serca poraża 

Zmęczony stary otwarł ramiona
żeby przytulić ślady istnienia
życiowych bankrutów co stąd odeszli
nie mogąc uciec od przeznaczenia

Gaśnie płomyczek w nagrobnej lampce
ktoś go zapalił tutaj od święta
krzyż skrzypi cicho szepcząc pacierze
za Tych o których nikt nie pamięta

R.SOBIK
foto ze str
http://swjacek.opole.pl/galeria/category/4-kapliczki.html

Czas starości

Zabrał blask mych oczu czerwień ust koralom

ukradł skrzydła marzeń beztroskiej młodości

podarował lęki nieprzespanych nocy

otulając zmysły szalem bezsenności

Palce oplótł drewnem skostniałym i zimnym

kiedy to z ich ciepła niewiele zostało

na włosy nałożył srebrnych nitek motki

w pomarszczoną suknię ubrał wątłe ciało

Cóż tedy poradzić kiedy w kościach strzyka

a człowiek wciąż szuka straconej młodości

chyba nie odpuszczę i powalczyć muszę

bo nie takie straszne oznaki starości

Choć jej nie pokonam skoro przeznaczeniem

muszę ją pokochać szacunkiem obdarzyć

ona tak jak wszystko ma swoje walory

o których nam kiedyś przyszło tylko marzyć 

R.Sobik

Noc Świętojańska

Chowając piękno przed wścibskim okiem
zakwitnie kwiatem czerwcowej nocy
popłynie wiankiem ku przeznaczeniu
na gładkiej fali tańcem zaskoczy

Żeby dać upust szaleństwu zmysłów
poszuka wrażeń w wirze młodości
nim blask jutrzenki otworzy wrota
zamieni w jawę skryte miłości

Strzałą Amora skaleczy serce
ogniem miłosnych westchnień zapłonie
pozostawiając cichą tęsknotę
za tym co w sercu i duszy płonie 

R.Sobik

Połowa szczęścia

Mówią że los nam daje po równo

choć zaskakuje bo wyjątkowy

a nasze szczęścia różne od siebie

Ty masz calutkie a ja połowę

Połowę szczęścia to i tak dużo

jak włos na czworo dzielę je jeszcze

starcza dla wszystkich nawet zostaje

na łzę maleńką co spłynie deszczem

W tej łzie zamknięte wszystkie marzenia

odbiciem tęsknot serce poruszy

te nierealne i te prawdziwe

jak pierwsza miłość czas ich nie skruszy

R.SOBIK

Czy znalazł szczęście

Czy znalazł szczęście ot i pytanie

może nie szukał go jak należy

gonił za kasą mnożył fortunę

miał prawie wszystko oprócz przyjaźni

Układał życie z klocków ułudy

pośród tytułów zasług medali

nie zważał na nic piął się wciąż wyżej

po szczeblach kariery na szczyty sławy

W kieracie tego co mało ważne

lata mijały mu bezpowrotnie

zapomniał o tym co człowieczeństwo

w gonitwie za tym co tak ulotne

R.Sobik 3.05.2016r

Jak dobrze wracać do wspomnień

Po korytarzach pachnących
świeżo malowaną farbą
spacerują duchy przeszłości
wypatrując znajomych twarzy

Gdzieś w zakamarkach pamięci
ożyły dawne wspomnienia
kiedy ich strzępy utkwiły
pomiędzy dawniej a dzisiaj

Pierwsze szkolne miłości
nie wytrzymały próby
tylko nieliczne zdołały
wyjść cało z zauroczenia

Po zimnych i smutnych posadzkach
snują się belfrów cienie
Elegancki "Belfegor"
niesłusznie upiorem zwany
"Tatiana" z plamą na spódnicy
i przygłuchawa "Cifra"

W sali fizycznej .Morusa
popłoch i zamieszanie
to wściekły "Szczurek" wparował
by niepokornym zmyć głowy
W chemicznej skupienie i cisza
duch prof.Kozubzkiej
kreśli reakcje chemiczne
ręką tego co poszedł w Jej ślady

Niezmordowana "Boja"
otoczona wianuszkiem uczniów
przechodzi test pamięciowy
z historii i dziejów szkoły

Największy postrach uczniów
jak zwykle w czerwonym sweterku
poluje na korytarzu
na ofiary w krótkich spódnicach

I tylko dzwonek jak zawsze
przerywa to zamieszanie
zapraszając na wielką Galę

Rybnicki GIMPEL ożywa
jak dobrze wracać do wspomnień 

R.Sobik

wiersz pochodzi z tomiku poezji rybnickich seniorów "Masa Upadłościowa"

12.07.2015r