W ostatnich promykach słoneczka letniego
wygląda dziś ślicznie jak jakaś królowa
nad polem się snuje nić lata babiego
która w gąszczu trawy wieczorem się schowa
Poszuka schronienia gdzie gniazdo bocianie
pozostało puste po swych lokatorach
do snu się ułoży nim zima nastanie
i słodko śnić będzie o ciepłych wieczorach
Odchodzi dzień
W purpurze ognia zasypia niebo
świat pogrążony w objęciach ciszy
łzy już nie palą jak dzień odeszły
tam gdzie je tylko sam Bóg usłyszy
Pewna żabka się zwierzała
że bociana pokochała
stał nad stawem tuż przy drodze
jak taplała się we wodzie
Moja droga dam ci radę
poprę życiowym przykładem
że to wcale nie wypada
mieć za męża żabojada
Twoim domem staw i rzeka
jego słup i jakaś strzecha
ty skaczesz sobie po drodze
on stoi na jednej nodze
On lubi długie podróże
a ty błoto i kałuże
kto ci będzie niańczył dzieci
gdy do Afryki poleci
Jesteś jeszcze taka młoda
wiem,pociąga cię uroda
przemyśl sprawę moja mała
byś potem nie żałowała
Regina Sobik
foto ze str https://puzzlefactory.com/pl/puzzle-dla-dzieci/175041-bocian-z-czerwonym-dziobem
fragment wiersza "Poranek
......................................
Zapachniały lasy żywicznym oddechem
rozsiewając soki życiodajnym wianem
zaspany poranek ubrał miękkie kapcie
i kroczy przez łąki kwiecistym dywanem
W zielonych konarach wiatr tańczy trojaka
leciutkim podmuchem trzęsąc gałązkami
w tafli lustra wody iskierka promyka.......
....................................
R.Sobik
Pośród żyznych pół i łąk otoczonych lasami pojawili się dwaj dziwni przybysze. To Janko i Michałko, którzy byli ponoć rycerzami samego Chrobrego. Czy byli braćmi tego nikt nie wie. Faktem jednak jest że prawie całe swoje życie spędzili na dworze służąc swemu panu i ucząc się wojennej sztuki a ,że byli bardzo dzielnymi i pojętnymi rycerzami ich Pan i władca starał się im to jakoś wynagrodzić. Wzywając ich przed swoje królewskie oblicze mówi – przyszedł czas zapłaty za waszą wierną służbę i pracę jaką wykonaliście dla mnie przez te wszystkie lata. Powinniście się wreszcie ustatkować i założyć rodziny. Otóż każdy z was otrzyma kawał ziemi tylko trzeba wam spełnić jeden warunek musicie zaorać ziemię a ile jej zaoracie tyle otrzymacie na własność. Jutro z samego rana wyruszycie w drogę a ,że sprawa jest pilna musicie się dobrze przygotować. Tak to wczesnym rankiem o świcie Janko i Michałko wyruszyli szukać swojego miejsca na ziemi. Wędrując w deszczu czy też spiekocie letniego dnia dotarli do pięknej okolicy otoczonej lasami w których było pełno ptactwa i łownej zwierzyny .-Może tutaj się zatrzymamy miejsce szczególne okolica przepiękna powiedział Janko do swojego towarzysza. -Mnie też tu się podoba widać ,że i ziemia żyzna na pewno będzie nam tutaj dobrze tylko będziemy musieli wziąć się porządnie do roboty ,żeby wypełnić rozkazy naszego Pana. Jutro wcześnie rano zaczniemy orać ziemię a granicą od której zaczniemy będzie oto ten kamień powiedział Michałko pokazując ogromny głaz leżący na ziemi. - Tylko musimy porządnie wypocząć ,żeby nabrać sił do pracy dodał. Po krótkim posiłku dwaj towarzysze udali się na nocny spoczynek marząc o urodzajnej ziemi mieniącej się łanami złotej pszenicy ,stawami pełnymi ryb i wszelkim innym bogactwem ,które miała do zaofiarowania im natura. Nazajutrz rano nim słonko wstało obaj stanęli przy kamieniu granicznym i każdy z nich w pocie czoła orał ziemię przez calutki dzień. Obaj skończyli swoją pracę dopiero wtedy gdy słonko zaszło za horyzont. Tak to każdy z nich otrzymał na własność tyle ziemi ile zaorał. Na ziemi ,która teraz już należała do nich jako ,że pobliskie lasy dostarczały materiału do budowy domu każdy z nich wybudował osadę ,która potem było zalążkiem jednej miejscowości. Najpierw jednak powstały dwie odrębne osady o nazwach ich właścicieli Jankowice od Janka a Michałkowice od Michałka. Mijały lata i wieki osady rozrosły się i przekształciły w jedną miejscowość o nazwie Jankowice. Obecni mieszkańcy Jankowic nie zapomnieli jednak o swoich założycielach i na pamiątkę dzielnych rycerzy nadal używają nazwy Jankowice i Michałkowice
Regina Sobik
rys Sonia Chudzik
