Jesień

Jesień ubrana w pożółkłą suknię

przegląda się smutna w płytkiej kałuży

chmurzaste niebo straszy szarością

jak gniewne chmury w czas letniej burzy

Nad polem dymy snują się nisko

ciężkie i sine leniwie płyną

raz po raz gnane podmuchem wiatru

niepostrzeżenie bez śladu giną

Zasnęła cisza w kiściach jarzębin

tuląc do siebie czerwień korali

wiatr strząsa suche liście z gałęzi

samotny krzyk ptaka słychać z oddali

Regina Sobik