Na samym pojstrzodku niebiański łonki
młode Janioły tak se furgały
zmochane zbiyraniym kwotkow na pukiet
na krotko kwila dychnonć se chciały
Niy jyno dychnonć ale i zicnońć
pogodać ło Godach jak byli mali
tych familijnych kaj pod krizbaunym
piykne geszynki dycko dostali
Toż zaczon godka najstarszy Janioł
spominoł świynta śnieżne i biołe
wieczerzo łopłatek śpiywy kolyndy
stajynka żłobek dzieciontko małe
Jeszcze niy skończoł tej łopowiastki
jak młodszy Janioł płaczki wyciyro
łon to niy wiedzioł co familijo
kej kożdy przed nim dzwiyrze zawiyroł
Chałupom mu było niebo nad gowom
sypialkom deka i zimne mury
kromljtym krizbaun w łoknie somsiada
a kamratami myszy i szczury
Nigdy niy zaznoł szczyńścio ni pszocio
jak tyn najmłodszy co pod krzidłami
skroł sie i ślimto bo nigdy ni mioł
żodnych pszocieli ni łojca ni mamy
Toż twało kwila zanim coś pedzioł
że musioł sie pszeca i s tym pogodzić
ciekawy jaki były by świynta
jak by go mama mogła urodzić
Regina Sobik
foto https://www.poronilam.pl/wasze-historie/witam-aniolkowe-mamy/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz