Już jesiyń

 

Już jesiyń

Minyło lato gorki i suche

na kalyndorzu już piyrszy wrzesiyń

dni coroz krotsze noce chłodniejsze

wszystko sie miyni za kwila jesiyń

Po miedzy smyczy sie babi lato

na nocleg już tera se miejsca szuko

rade by zdonżyć przed piyrszym chłodym

kej jeszcze klara ze wiyrchu kuko

Zaspane rano szczybnym szlajerym

pokryło łonki i mami łoczy

we lasach wiater zamatloł stromom

szczerniałe i suche asty warkoczy

Kurze s fojery tlom sie lyniwie

jak łołow sie snujom po ziymi

sine chmurzyska przikryły niebo

widać pogoda sie zaro zmiyni

Srogo ulicha siecze płaczkami

straszy ludziska chyrlawym grzomtym

złośliwy wiater biczym podmuchu

targo słonecznik pod starym płotym 

 

Regina Sobik

Piękno zachodów

 

                  

   

     

 

  

  

    

 

foto R.Sobik

Dwaj bracia inacy- Legenda o powstaniu miejscowości

 

W łotchłani leśnej guszy kaj licho zymbiska szczerzy

łaskawy los przikludzioł dwóch modych mondrych rycerzi

byli wojami Chrobrego jednego Jankiym zwali

drugigo tak do przekory Michałkiym mianowali

Bezmała byli bratkami ćwiczyni w wojynnej sztuce

bez dugi lata cierpliwi twali w ciynżki nauce

toteż ich Pon i Władca za wierno słożba bez lata

uznoł że łabaj dostanom łod niego hojno zapłata

Mo yno jedyn waronek i spełnić go im potrzeba

muszom załorać pole nim nocka spłynie s nieba

ruszyli tedy dwaj bracia bez pola gory doliny

kaj rola czakała oracza a lasy pełne zwierziny

Rajza jich była dugo i na nic by sie zdało

jak by nie dychli bez kwila bo spanio mieli mało

toż fest zmochani zasnyli a rola jim sie prziśniła

żyzno łobfito we plony co przed biydom chroniła

Nim piyrszy promyk klary zaświycioł rano na niebie

stanyli do orki gotowi zdani jyno na siebie

kamiyń boł im granicom to łod niego bez końca

łorali ci wianym być miało aż do zachodu słońca

Michałko załoroł pole kere na własnoś dostoł

zaś Janko jego bracik też pszeca swoji dostoł

tak to powstały osady i tym sie jyno miyniły

że każdo choć inszym mianym zalonżkiym tej jednej były

Minyły lata i wieki a łone rosły piynkniały

że ani nie wiedzieć kedy Jankowicami sie stały 

Regina Sobik