W łotchłani leśnej guszy kaj licho zymbiska szczerzy
łaskawy los przikludzioł dwóch modych mondrych rycerzi
byli wojami Chrobrego jednego Jankiym zwali
drugigo tak do przekory Michałkiym mianowali
Bezmała byli bratkami ćwiczyni w wojynnej sztuce
bez dugi lata cierpliwi twali w ciynżki nauce
toteż ich Pon i Władca za wierno słożba bez lata
uznoł że łabaj dostanom łod niego hojno zapłata
Mo yno jedyn waronek i spełnić go im potrzeba
muszom załorać pole nim nocka spłynie s nieba
ruszyli tedy dwaj bracia bez pola gory doliny
kaj rola czakała oracza a lasy pełne zwierziny
Rajza jich była dugo i na nic by sie zdało
jak by nie dychli bez kwila bo spanio mieli mało
toż fest zmochani zasnyli a rola jim sie prziśniła
żyzno łobfito we plony co przed biydom chroniła
Nim piyrszy promyk klary zaświycioł rano na niebie
stanyli do orki gotowi zdani jyno na siebie
kamiyń boł im granicom to łod niego bez końca
łorali ci wianym być miało aż do zachodu słońca
Michałko załoroł pole kere na własnoś dostoł
zaś Janko jego bracik też pszeca swoji dostoł
tak to powstały osady i tym sie jyno miyniły
że każdo choć inszym mianym zalonżkiym tej jednej były
Minyły lata i wieki a łone rosły piynkniały
że ani nie wiedzieć kedy Jankowicami sie stały
Regina Sobik
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz