Konkurs Ks. Norberta Bończyka w Rudzie Śląskiej wyróżnienie za zestaw wierszy https://www.youtube.com/watch?v=Crbxi6CttRs
Poetycka podróż w Stacji Biblioteka
Stacja Biblioteka w Rudzie Śląskiej po raz kolejny stała się miejscem wyjątkowego spotkania miłośników poezji i kultury śląskiej. Podczas finału XXI Regionalnego Konkursu Poetyckiego im. ks. Norberta Bonczyka, który odbył się w ramach XI Festu Literackiego „Kakauszale”, ogłoszono laureatów tegorocznej edycji.
Zwycięzcą został Henryk Czempiel ze Strzelec Opolskich. Wydarzenie miało niepowtarzalny kli-
mat – prowadząca Danuta Dąbrowska- Obrodzka zabrała uczestników w metafo-
ryczną podróż „Pociągiem Poetyckim Ślą- skich Kolei Literackich”, relacji „Twórcza
Wena – Ostatni Wers”, w której każdy przystanek odsłaniał piękno gwary śląskiej
i krajobrazów regionu, w strofach wierszy recytowanych przez tegorocznych uczest-
ników konkursu.Spośród 37 zestawów wierszy nadesła- nych na konkurs, jury wyłoniło twórców,
których poezja najpełniej oddała ducha ślą-skiej mowy i emocjonalnej głębi. Pierwszą
nagrodę zdobył Henryk Czempiel ze Strze- lec Opolskich, występujący pod godłem
„Czytanka”. Drugie miejsce przypadło Krzysztofowi Kokotowi z Nowego Targu,
który zaprezentował swoje utwory jako „Pi-la”, a trzecie miejsce zajął Igor Bajduż
z Gdańska, piszący pod godłem „Mały Lew”.Jury przyznało również trzy równorzędne
wyróżnienia – otrzymali je Jerzy Trzciński z Rudy Śląskiej („Nudziarz”), Regina Sobik
z Jankowic („Wyrwigrosz”) oraz Sławomir Fudala z Mikołowa („Voodalla”). Nagrody
laureatom, tym którym udało się przybyć do Stacji Biblioteka, wręczyli: prezydent Mi-
chał Pierończyk, dyrektor Miejskiej Biblio- teki Publicznej w Rudzie Śląskiej Krystian
Gałuszka i prowadząca ten poetycki wie-czór poetka Danuta Dąbrowska-Obrodzka.wania wspól-
noty i pamięci.
Tekst i foto: (w) https://wiadomoscirudzkie.pl/uploads/files/gazeta/aktualny.pdf
Dlo nich to miejsce na ziymi
bielone kolorym dzieciństwa
kuchniom wonioncom chlebym
żurym wodzionkom i moczką
To czasy kaj bajtel w kolybce
zasypioł przi kolybance
a starzik s klockiym pod parzom
przichodzioł ze szychty na grubie
To biyda co sie wciskała
w przednowek choć nieproszono
łostajonc potym aż do żniw
we pustej zimnej spiżarce
To starka s różańcym w rynkach
kierej to zocne Zdrowaśki
były ratunkiym i siłom
dlo tych kierym tak pszoła
Regina Sobik
Mokry strach
Stoi strach na polu cały zapłakany
chyba ktoś odkręcił w niebie wszystkie krany
woda leci ciurkiem a on strasznie moknie
i o swoje zdrowie boi się okropnie
Do tego wiatr zerwał mu kapelusz z głowy
chociaż ten już nie był tak zupełnie nowy
jednak chronił głowę i ubranie stracha
a teraz zostanie biedny w mokrych łachach
Wróble co przed deszczem schronienia szukały
pod poły kapoty stracha się schowały
skoro ten zmoczony bać się go nie trzeba
będą tu bezpieczne aż przejdzie ulewa
Na takie warunki nasz strach niegotowy
dziś przygarnie ptactwo i ma problem z głowy
ziarno pięknie wzeszło i strzec go nie trzeba
a że sucha ziemia niech ją deszcz podlewa
Regina Sobik
Magazyn Twórczość Ludowa a w nim nagrodzone materiały konkursowe Konkursu Jana Pocka w 2024r
poezja "Na progu starego domu"
Fragment nagrodzonego wiersza
...................................
Na progu starego domu
Na kuchennym piecu przysiadła tęsknota
roznosząc po domu woń świeżego chleba
gdzie babcina ręka kreśliła znak krzyża
pokornie z szacunkiem za hojny dar nieba
Na dworze późna jesień
wkrótce nadejdzie zima
a u sąsiada dym czarny
leci w niebo z komina
Wszyscy wokoło myślą
że dym rozproszy się w chmurze
nie wiedzą jaki ten sprytny
znajomych poszuka w górze
Ci zaś tak niby na żarty
prowadzą kłótnie i spory
który z nich truje najwięcej
by człowiek był słaby i chory
Dym z drewna odezwał się pierwszy
że on to zaszkodzić umie
na to węglowy że lepszy
bo sadzą okryć ich umie
Ten trzeci co z plastiku
przechwala się że „morowy”
i że szkodliwy najbardziej
cały świat zatruć gotowy
W wyniku tej całej sprzeczki
trujący czarny smog powstał
złośliwy spadł na ziemię
i tam już sobie pozostał
Szczypie w oczy i łzawi
okropnym kaszlem zanosi
o że on tu teraz panem
swoim kolegom ogłosił
Czy ktoś go w stanie zatrzymać
i o to właśnie chodzi
by ludzie zrozumieli
jak bardzo im może zaszkodzić
Regina Sobik
foto ze str https://www.rybnik.eu/fileadmin/_processed_/8/4/csm_przygoda31_aebed58cc9.jpg
f
Usiadła bieda na skraju łóżka
gdy noc okryła złowrogim cieniem
zmarznięte dłonie szukają ciepła
lecz te odeszło z słonka promieniem
Kiedy chłód zabrał resztki nadziei
co się schowała na krańcu nieba
ona z różańcem w ściśniętej dłoni
prosi o pomoc i kromkę chleba
Gdy beznadzieja na wespół z nędzą
lichym odzieniem okrywa ciało
pokora nie będzie już w stanie milczeć
gdy na talerzu nic nie zostało
Czy będzie wyrzutem sytych społeczeństw
czy tylko chwilą z okazji święta
zziębniętych dłoni głodnych serc i ciał
Tych wszystkich o których świat nie pamięta
Regina Sobik
W ostatnich promykach słoneczka letniego
wygląda dziś ślicznie jak jakaś królowa
nad polem się snuje nić lata babiego
która w gąszczu trawy wieczorem się schowa
Poszuka schronienia gdzie gniazdo bocianie
pozostało puste po swych lokatorach
do snu się ułoży nim zima nastanie
i słodko śnić będzie o ciepłych wieczorach
Odchodzi dzień
W purpurze ognia zasypia niebo
świat pogrążony w objęciach ciszy
łzy już nie palą jak dzień odeszły
tam gdzie je tylko sam Bóg usłyszy
Pewna żabka się zwierzała
że bociana pokochała
stał nad stawem tuż przy drodze
jak taplała się we wodzie
Moja droga dam ci radę
poprę życiowym przykładem
że to wcale nie wypada
mieć za męża żabojada
Twoim domem staw i rzeka
jego słup i jakaś strzecha
ty skaczesz sobie po drodze
on stoi na jednej nodze
On lubi długie podróże
a ty błoto i kałuże
kto ci będzie niańczył dzieci
gdy do Afryki poleci
Jesteś jeszcze taka młoda
wiem,pociąga cię uroda
przemyśl sprawę moja mała
byś potem nie żałowała
Regina Sobik
foto ze str https://puzzlefactory.com/pl/puzzle-dla-dzieci/175041-bocian-z-czerwonym-dziobem
fragment wiersza "Poranek
......................................
Zapachniały lasy żywicznym oddechem
rozsiewając soki życiodajnym wianem
zaspany poranek ubrał miękkie kapcie
i kroczy przez łąki kwiecistym dywanem
W zielonych konarach wiatr tańczy trojaka
leciutkim podmuchem trzęsąc gałązkami
w tafli lustra wody iskierka promyka.......
....................................
R.Sobik
Pośród żyznych pół i łąk otoczonych lasami pojawili się dwaj dziwni przybysze. To Janko i Michałko, którzy byli ponoć rycerzami samego Chrobrego. Czy byli braćmi tego nikt nie wie. Faktem jednak jest że prawie całe swoje życie spędzili na dworze służąc swemu panu i ucząc się wojennej sztuki a ,że byli bardzo dzielnymi i pojętnymi rycerzami ich Pan i władca starał się im to jakoś wynagrodzić. Wzywając ich przed swoje królewskie oblicze mówi – przyszedł czas zapłaty za waszą wierną służbę i pracę jaką wykonaliście dla mnie przez te wszystkie lata. Powinniście się wreszcie ustatkować i założyć rodziny. Otóż każdy z was otrzyma kawał ziemi tylko trzeba wam spełnić jeden warunek musicie zaorać ziemię a ile jej zaoracie tyle otrzymacie na własność. Jutro z samego rana wyruszycie w drogę a ,że sprawa jest pilna musicie się dobrze przygotować. Tak to wczesnym rankiem o świcie Janko i Michałko wyruszyli szukać swojego miejsca na ziemi. Wędrując w deszczu czy też spiekocie letniego dnia dotarli do pięknej okolicy otoczonej lasami w których było pełno ptactwa i łownej zwierzyny .-Może tutaj się zatrzymamy miejsce szczególne okolica przepiękna powiedział Janko do swojego towarzysza. -Mnie też tu się podoba widać ,że i ziemia żyzna na pewno będzie nam tutaj dobrze tylko będziemy musieli wziąć się porządnie do roboty ,żeby wypełnić rozkazy naszego Pana. Jutro wcześnie rano zaczniemy orać ziemię a granicą od której zaczniemy będzie oto ten kamień powiedział Michałko pokazując ogromny głaz leżący na ziemi. - Tylko musimy porządnie wypocząć ,żeby nabrać sił do pracy dodał. Po krótkim posiłku dwaj towarzysze udali się na nocny spoczynek marząc o urodzajnej ziemi mieniącej się łanami złotej pszenicy ,stawami pełnymi ryb i wszelkim innym bogactwem ,które miała do zaofiarowania im natura. Nazajutrz rano nim słonko wstało obaj stanęli przy kamieniu granicznym i każdy z nich w pocie czoła orał ziemię przez calutki dzień. Obaj skończyli swoją pracę dopiero wtedy gdy słonko zaszło za horyzont. Tak to każdy z nich otrzymał na własność tyle ziemi ile zaorał. Na ziemi ,która teraz już należała do nich jako ,że pobliskie lasy dostarczały materiału do budowy domu każdy z nich wybudował osadę ,która potem było zalążkiem jednej miejscowości. Najpierw jednak powstały dwie odrębne osady o nazwach ich właścicieli Jankowice od Janka a Michałkowice od Michałka. Mijały lata i wieki osady rozrosły się i przekształciły w jedną miejscowość o nazwie Jankowice. Obecni mieszkańcy Jankowic nie zapomnieli jednak o swoich założycielach i na pamiątkę dzielnych rycerzy nadal używają nazwy Jankowice i Michałkowice
Regina Sobik
rys Sonia Chudzik
Rybniczek s Nacyny choć miał swoje lata
na starość zobaczyć chciał kawałek świata
choć miejsc do podróży miał przecież bez liku
ale jak to mówią najlepiej w Rybniku
A że żaden nieuk ani żadna gapa
w plecak wziął komórkę GPS i mapę
wsiadł do autobusu na placu Wolności
gdzie dużo przyjezdnych mieszkańców i gości
Jedzie na Niewiadom tam gdzie zabytkowa
kopalnia co dzisiaj wygląda jak nowa
ponoć się zmieniła dzięki ludzkiej pracy
więc szuka na mapie gdzie jest ta „Ignacy”
Jest... znalazł... kopalnia dzisiaj jak marzenie
zabytek techniki u mieszkańców w cenie
dwie stare maszyny w hali pozostały
co dawniej parowy ponoć napęd miały
Zobaczył Rybniczek te cuda Techniki
potem park i wieżę gdzie dach Bazyliki
wygląda stąd cudnie gdy ładna pogoda
a słoneczko jeszcze jej urody doda
Zrobiło się późno więc już wrócić pora
do miejsca pamięci znanego doktora
a był nim sam Roger „Juliusz” nazwany
mądry i ceniony dzisiaj zapomniany
Kaplicę i Szpital w Rybniku zbudował
cóż kiedy czas wszystko prawie nam zrujnował
Urzędy Prezydent kłopoty z tym mają
ale powolutku wszystko odnawiają
Zmęczony Rybniczek wrócił do Nacyny
po drodze gdzieś kupił Rybnickie Nowiny
i poczyta sobie jak kiedyś tu było
choć wie że mieszkańcom dobrze się tu żyło
Regina Sobik
Legnoł chłop na wyrku spać mu sie zachciało
i tak rozważuje wiela mu łostało
marzy se po cichu że pudzie do nieba
jyno jak to zrobić tu zasłużyć trzeba
A śmiertka ze kosom już za progiym stoji
żeby go wzionś s sobom dwoji sie i troji
ślypiami przewraco łod samiutkich dźwiyrzi
-pudziesz zy mnom chłopie zymbiskami szczerzy
-Szykuj sie na piekło kej żeś zgrzeszoł wiela
zgniły na mszo niy szoł we żodno niedziela
do kościoła ślubno chodziła sztyjc sama
a tyś pioł gorzoła łod samego rana
Potym leżoł w wyrku mias przikładym świycić
jak cie łobudziły ryczołeś na dzieci
zeżar cały łobiod że nic niy łostało
robota cie bodła i w krziżu łomało
S tabuli przikazań nikogo niy zabioł
dobrze chocioż tele choć wiela nahabioł
że somsiod bogaty dycko ci sie zdało
toś mu krod ze pola i yno mioł mało
Chłop tak sie wylynkoł że do piekła pudzie
że wrzasnoł ze strachu- ratujcie mje ludzie
przirzeko niy grzeszyć a famiji pszaje
co wiyncy niy zrobi w chałupie żodnej haje
Na to śmiertka pado Pioter niy łodpuści
i tak cie ty giździe do nieba niy puści
zaro pudziesz sy mnom i choćbyś sie trudzioł
niy zdonżyła pedzieć ...bo chłop sie łobudzioł
Regina Sobik
Gdzieś na końcu świata na małej polanie
stanęły na drodze Miłość i Rozstanie
a tam Młoda Para co się często zdarza
budować swą przyszłość przyszła sprzed ołtarza
Miłość i Rozstanie zamiast się radować
po cichu planują trochę pofiglować
każde ma jakiś plan i chce się nim dzielić
wszak o zakład idzie żeby ich rozdzielić
Miłość pierwsza poszła sprawdzić ich uczucie
które budowali młodzi w wielkim trudzie
patrzyła im w oczy i była w rozterce
-młodzi się kochają - mówiło jej serce
Miłość wielce rada wróciła z powrotem
ano zobaczymy co to będzie potem
a lata mijały mówi więc Rozstanie
-zajrzę do ich domu czy przeszło kochanie
bo na pewno miłość która kiedyś była
przy szarości życia już się wypaliła-
Zazdrosne Rozstanie z powrotem wróciło
nie mogąc zrozumieć co tam zobaczyło
Szacunek i Wdzięczność w tym domu mieszkały
i od domowników Zrozumienie miały
Wrócę innym razem mówi więc Rozstanie
nie wierząc że tak już w tym domu zostanie
teraz to ja nie mam tu nic do roboty
przecież tu są dzieci więc będą kłopoty
Minęło lat kilka zmęczone Rozstanie
wróciło do domu a tam Zaufanie
dzieci już dorosły więc poczekać musi
może na jakiś błąd któreś z nich się skusi
Minęły tygodnie miesiące i lata
Rozstanie wróciło z dalekiego świata
odwiedza rodzinę i progi znajome
a tu wszystkie izby żalem wypełnione
Już prawie wygrałem cieszy się Rozstanie
dla mnie to ostatnie jest już pożegnanie
pobiegnę na cmentarz chociaż się spóźniłem
lecz chyba w porządku tak całkiem nie byłem
czego ja nie mogłem czas to zrobił za mnie
zostawiając Miłość Szacunek i Pamięć
Regina Sobik
Poniższy wiersz pochodzi z tomiku "Wszędobylskie Anioły"
Jak nie przyjąć tej miłości
Jak nie przyjąć tej miłości
gdy los daje ją w prezencie
chociaż sercu trudno dostrzec
tego jak się do nas śmieje
A uśmiecha się tak pięknie
budząc rano pocałunkiem
i kubkiem gorącej kawy
co dodaje moc i siłę
Gdy choroba zmorze ciosem
wierna wciąż na posterunku
otulając ciepłym kocem
miękkim jak jej dotyk dłoni
Zmienia szarość w błękit nieba
obwieszczając serca biciem
że jest zawsze przy mym boku
wierna pokorna i cicha
III nagroda w ogólnopolskim konkursie poetyckim "Dziecko w poezji 2"
