Zasłożyła na niebo

 

Po prostym życiu umarła baba

co dobrom uczynnom dlo wszystkich była

i tak jak kożdy co łodynś musi

do Stworcy na sond wieczny stanyła

Duszyczek tu wiela rozmańtych stoji

stond wielko łogonek do Najwyszego

biydno niewista fest zestarano

z utropom przibliżo sie do Syndzigo

Nastawio łuszy by lepi słyszć

jak to Ponboczek sondzi te dusze

co pomogały inszym w potrzebie

stond niom targajom straszne katusze

I s czym tu biydno stanie przed Panym

kedy wielkigo nic niy zrobiła

kej insi srogi zasłogi majom

a łona dycko zwyczajnie żyła

I tak se myśli- jo prosto baba

żebych choć jedyn uczynek mjała

co bołby wielki w łoczach Ponboczka

może bych wtedy w niebie łostała

Z bijoncym sercym stowo przed Panym

a tyn zaglondo ckliwie na baba

-Wlyś do radości moji niewiasto

boś pomogała kożdymu rada

Robiłaś to s serca a niy s przemusu

taki starani w zocy mieć musza

choć w łoczach inszych je żeś słożoncom

w mojich pszajonco uczynno dusza 

Regina Sobik 

Dwie siostry

 

Życi i Śmiertka dycko do kupy

szły przez świat drogom s gory szkryflanom

choć nieroz ze sobom sie niy zgodzały

to cel jich rajzy boł wszystkim znany

Ponoć to Życi szło krok przed siostrom

ciongnonc ze sobom kufer nadzieje

roz fest radosne roz uślimtane

niy były mu straszne żodne zawieje

Pszoli mu wszyjscy jak by niy było

zaś siostry Śmiertki strasznie sie boli

bo łobleczono we żałobne szaty

markotno tako aż serce boli

Śmiertka snosiła te ludzki fochy

chocioż nikiedy sie fest złościła

Majom mje za nic Życi jim milsze

czy jo aż takom heksom bych była

Toż pyto Życi powiydz a szczerze

czamu to yno ciebie fest pszajom

a jo choć pszeca tak samo ważno

wszyjscy mje za nic po prowdzie majom

Na to ji Życi pado stropione

uwierz mi siostro ludzie tak majom

ty je żeś do nich niechcianom prowdom

jo zaś cygaństwym bez to mi pszajom

Ludziska wolom to co wygodne

i niy chcom prowdy ta ich dołuje

cygaństwo chocioż mu krotki szłapy

to żodyn tego jakoś niy czuje

Regina Sobik

Swada

Samotnoś s Utropom dycko sie spiyrały

kero s nich ważniejszo dlo ludzki niedole

Samotnoś co jyno kwilowom być moge

czy Czorno Utropa co lamyncić woli

I tak sie wadziły że aż zapomiały

że na los człowieka wiela cech sie skłodo

radoś i ciyrpiyni pszoci czy nienawiś

jak w warkoczu plecie i życi ukłodo

Toż Samotnoś pado wszystki dni i noce

nie som taki straszne kedy ze wyboru

dycko jednak mogom wrocić sie na droga

kaj życi nabiyro synsu i koloru

Na to Ji Utropa co czorno jak smoła

poli rozum dusza i serce rozrywo

już pokombinuje tak że człek zapomni

ło bolu i s czasym spokojniejszom bywo

Samotnoś Utropa tak podane do sia

a prowda zazwyczaj kajś w pojstrzodku leży

Samotnoś s wyboru czy Czorno Utropa

jakimś konskiym siebie kożde życi mierzi

Regina Sobik