Wyrwany z wiejskich opłotków
karmiony obietnicami
z głową nabitą marzeniem
szukał swojego azylu
Naiwny prosto z werbunku
był jak ten chłopak do bicia
któremu obce zwyczaje
żarty i psoty kolegów
Jeszcze dziś słyszy ich kpiny
„Bjer tasza i ciś po sztrom „
dopiero później zrozumiał
że tak witano „werbusów”
Dzisiaj wrośnięty w tę ziemię
rad wraca do tamtych czasów
gdzie żeby zostać „Hanysym”
musiał być taki jak Oni
Regina Sobik
W sadzie sąsiada na czubku drzewa
stadko krzykliwych wróbli siedziało
i jak wieść niesie po okolicy
dojrzałych owoców tu pilnowało
A że to wiśnie krągłe soczyste
wyglądem ptaki nęcą i kuszą
na sam ich widok aż ślinka leci
lecz wróble smakiem obejść się muszą
Muszą dotrzymać danego słowa
gdyż mają układ z gospodarzami
i zgodnie z umową całą rodziną
będą ochraniać sad przed szpakami
By się wywiązać z tego zadania
jakiś porządek w sadzie zachować
w tej sytuacji choć będzie trudno
muszą na zmianę wiśni pilnować
Gdy jedne spały pośród listowia
drugie na czubku drzewa siedziały
i tak zmęczone ciągłym czuwaniem
o mało z drzewa nie pospadały
Warto się zdrzemnąć zaćwierkał jeden
bo straszny upał dzisiaj na dworze
szpaki na pewno też śpią gdzieś sobie
bo któż wytrzyma przy takiej pogodzie
Zadowolone zamknęły ślepki
dziubki w mięciutkich skrzydełkach skryły
zegar na wieży wybił dwunastą
a one nie wiedzieć kiedy zasnęły
Przez ten czas wiśni nikt nie pilnował
tuż smacznym kąskiem dla szpaków były
zwłaszcza że wróble spały w najlepsze
w mig drzewo wiśniowe ogołociły.
Teraz gospodarz zły jak ta osa
na taki układ nie ma ochoty
bo który szef ceni sobie lenistwo
zamiast solidnej dobrej roboty
Regina Sobik
wiersz ten otrzymał II miejsce w konkursie str Bajki na Dobranoc
W biednej chatynce nad snem dzieciny stroskana matka noce czuwała
dziecina chora blada jak ściana z trudem choć wielkim wciąż oddychała
Złośliwy los przygnał tu z stron dalekich starca nad wyraz trochę dziwnego
jak liść na wietrze drżącego z zimna o chłodnym spojrzeniu bardzo strasznego
To Anioł śmierci zstąpił na ziemię zabrał dzieciątko w rajskie przestworza
choć serce Matki z żałości pęka taką musiała być wola boża
I poszła szukać Matula dziecię rozpaczą wiedziona jak oszalała
gdy na swej drodze ciemną jak sadza gotową pomóc nockę spotkała
Pani ciemności za swoje rady a że za darmo nic być nie może
żąda piosenki co ją utuli i snem spokojnym zasnąć pomoże
Spełniła Matuś nocki żądanie i rusza dalej ciernistą drogą
gdzie ostre kolce kalecząc ciało tylko w ten sposób pomóc jej mogą
I jeszcze proszą by je przytulić do serca mocno tak aż zaboli
bo chcą się ogrzać ciepłem miłości by móc zakwitnąć kwiatkiem niedoli
I to życzenie Matka spełniła gdy nowa na drodze staje przeszkoda
nie do przebycia i przepłynięcia to duża jak morze głęboka woda
Cóż teraz począć znikąd pomocy płacze Matula rzewnymi łzami
te łzy ratunkiem wkrótce się staną drogocennymi jak kryształ perłami
Upadły bowiem na dno jeziora którego władca docenić umiał
to piękno wyryte Matuli łzami ich siłę wnet pojął i moc zrozumiał
Przywołał fale by Ją zaniosły bezpiecznie taflą na brzeg jeziora
bo uznał że dość już tułaczej doli i poznać prawdę nadeszła pora
A serce Matki tak kochające tu Ją przywiodło na koniec świata
tam gdzie porządku pilnuje Anioł i czyny ludzkie skrzydłem wymiata
Szuka Matula pośród ogrodu wśród wielu kwiatów tego jednego
gdzie bije tylko znanym jej rytmem serduszko jej dziecka ukochanego
Już prawie znalazła już ręką sięga gdy śmierć okrutna staje na drodze
oj nie da Matka nie da go zerwać jak Go obroni drży cała w trwodze
Gdy nitka życia jest w ręku Boga a i ze śmiercią się nie targuje
nieszczęsna kobieta nic nie rozumie dwa kwiaty życia zerwać próbuje
By uratować dziecię przed śmiercią nie bacząc że inni też Matki mają
które też cierpią tak jak i Ona bo swoje dzieci bardzo kochają
Gdy zobaczyła krwawiące serca i płacz okrutny czyjeś niedoli
już Ona nie chce rozpaczy Matek już raczej dziecię swe oddać woli
Śmierć wykonuje wyroki boże ale też nie jest przecież z kamienia
pokaże Matce krainę szczęścia tę dokąd zabiera małego Syna
Bo Miłość Matki tak ją wzruszyła gdyż nie ma większego skarbu na świecie
gotowa na trudy i poświęcenia kocha nad życie to swoje dziecię
Regina Sobik
Widziałach Cie Matuś
Widziałach Cie Matuś jak szłaś nad polami
we majowych szatach pukietym s kwiotkami
widziałach na łonce wczas rano ło chłodzie
w umajonych stromach w połednie w zegrodzie
Widziałach Cie Matuś we gwiadkach na niebie
we miesionczku co to blinduje dlo Ciebie
widziałach we klarze co ziymia i łogrzywo
i w pieśniczce ptoszka co tak cudnie śpiywo
Trefiłach Cie Matuś we śmiociu dzieciny
trefiłach w różańcu we wieczorne godziny
trefiłach w chorobie kiedy płaczki Twoji
były flostrym miodu na bolonczki moji
A tera Cie widza łoczami mej duszy
kedy wierne pszoci harde serca kruszy
i już wiym Mamulko że łu boku Twego
ani mje i mojich niy spotko nic złego
Dzisiaj już nie ma tego świata
Pamiętam tamten świat dzieciństwa
co w trzcinach grał melodię lata
kiedy spieczone żarem ciała
szukały chłodu w wiejskich stawach
Przy studni skrzypiał stary żuraw
gasząc pragnienie inwentarza
by z ranną rosą iść na wypas
pod czujnym okiem gospodarza
Jak serca dzwonów drżąc radośnie
kosiły łany żeńców kosy
w nagrodę znojnej pracy ludzi
padały do nóg złote kłosy
Na stole w kuchni dzbanek mleka
znaczony krzyżem bochen chleba
czekał na Tych co wrócą z pola
by się nasycić darem nieba
W tym świecie to Ojciec rodziny
był wzorem i szacunek budził
a Matuś uczyła miłości
do Boga zwierząt i do ludzi
Dzisiaj już nie ma tego świata
rozpłynął się jak dym z komina
lecz wiara Ojców wciąż nauką
by to modlitwą dzień zaczynać
Na fynsterbrecie łokna bogatej chałupy
leżoł pecynek chleba niytkniynty
a woniym nyncioł gowiedź i ludzi
wyglondoł smacznie chocioż pynkniynty
Ptoki lotały nad tym darym nieba
rade by jakiś łokruszek skosztować
coż kej gospodyni wrzeszczy wniebogłosy
- To bez was gizdy byda głodować
A zło jak łosa łapskami wywijo
toż ptoki wylynkane uciykły na pola
tam kaj rosły pszynicy złocistej łany
i woniała świyżo przełorano rola
Szoł drogom wyndrowiec głodny zmochany
stanoł przed chałupom prosi gospodyni
- Dejcie mi chleba bo przimiyrom głodym
wom jedyn krajiczek ubytku niy czyni
łod wczoraj żech ni mioł ani łokruszki
prosza tyż piyknie ło łyk zimnej wody
A pragliwo baba jak sie niy wydrze
- Jo tu niy robia dlo swoji wygody
niy po toch pszeca ciynżko harowała
bych darmo futrować miała żebroka
jo mom familijo a tyn chlyb to do nich
a niy do jakigoś tam łobiboka
I poszoł wyndrowiec do dobrych ludzi
co niy skompiom żodnymu krajiczka chleba
bo pszeca choć biydni dzielić sie umiom
kej we wielki zocy majom dar nieba
Co do złej baby głodym zmorzono
bjere noż do rynki i s ławy stowo
żeby ukroć chleba ale ni moge
bo tyn sie wcale krojić nie dowo
Ni moge spokopić ło co tu idzie
tera ma zwykły kamiyń zamast chleba
to bez to że s głodnym sie niy dzieliła
darym dlo wszystkich łod Ponboczka s nieba
Regina Sobik 10.05.2024r
