Nim dzień otworzy słoneczne wrota

 

 

 

W Ogólnopolskim konkursie poetyckim "Ludzie i drzewa"zorganizowanym w grupie facebokowej Pisz i czytaj wiersze otrzymałam  II miejsce. Nagrodą jest druk w/wym tomiku w którym oprócz wierszy napisanych w języku literackim znajdują się wiersze po śląsku .  .

 

poniżej jeden z wierszy prowadzących .

Tomik ten dedykuję 

 

Ofiarom wojen katastrof i kataklizmów,

którym zły los zabrał wszystko

a mimo to zachowali nadzieję,

człowieczeństwo i wiarę

w drugiego człowieka 

 

Nim dzień otworzy słoneczne wrota

 

Naucz mnie Panie pokory ducha

naucz szacunku naucz milczenia

bym był gotowy przyjąć wyroki

kiedy los smaga biczem cierpienia

Daj serce czyste i jasny umysł

bym nie osądzał ni ranił słowem

bym zawsze wybierał właściwe drogi

żył w zgodzie z światem i swoim Bogiem

Daj miłość dla bliźnich i hojne dłonie

oddal niepokój cierpienie wojny

nim dzień otworzy słoneczne wrota

daj sen bezpieczny daj sen spokojny

Naucz radości cieszenia się chwilą

bym mógł pogodzić się z przeznaczeniem

gdy gwiazdy zbledną dla moich oczu

a dzień odejdzie z słonka promieniem

Nowy tomik dla dzieci w szpitalach

3 egzemplarze tego tomiku Fundacji Poetariat Dzieciom poszły na Oddział dziecięcy Wojewódzkiego Szpitala w Rybniku 

Brif do Dziyciontka

 Poniższy wiersz został nagrodzony 2 miejscem w konkursie Brif do Dziycionka w Rudzie Śląskiej

 

Do Godow co prowda jeszcze je daleko

ale już terazki brif szkryfna do Ciebie

chocioż dzisioj momy ponoć nowe czasy

telefonu ni mosz pszeca tam we niebie

Komputer nic nie do choć to wynalazek

najnowszej techniki ludzie tak godajom

niy byda ich suchoł wciepia brif do krzinki

chocioż bez adresu ...na poczcie go majom

A że familijo mom we wielki zocy

a jo na robota je żech jeszcze mały

Łopieka Społeczno czasym coś dociepnie

kej roz my piniondze na grzoci dostali

Zrobiołech Ci lista nojważniejszych rzeczy

jak bydziesz mioł kwila łobejrzi dokładnie

prosza ło szczewiki dlo mamy i starki

by mogły w czym chodzić jak wielki śnig spadnie

Starzikowi sfonduj cieplutki spodnioki

wełniane fuzekle... czy to niy za wiela

jak poprosza do sia ło szalik i kurtka

byda jom łoblykoł na mszo we niedziela

A żech naszporowoł na briftmarka pszeca

brif na pewno dondzie do Ciebie przed czasym

toż jyno podpowiym żebyś niy zapomnioł

miyszkom niedaleko pod samiutkim lasym

Za rok bydzie jak w zygarku

                             

We samym pojstrzodku nocy

coś trzasnyło s wielki mocy

jak by dom choć jeszcze nowy

pynk na rowne dwie połowy

Łojciec serwoł sie na nogi

to kataklizm jakiś srogi

na dworze noc cimno gucho

i s kominka flama bucho

A tam kaj je palynisko

leży jakiś biydaczysko

całe sadzom umazane

wele paczki rozciepane

Mama pado ło tej porze

coż tam robi to nieboże

kej tu środek ciymnej nocy

możno potrza mu pomocy

Mikołoj ji :strasznie zima

a do tego jeszcze cima

sanie łostawioł za płotym

wachujom ji pies ze kotym

I niy bada kroł przed wami

wszyndy boł s geszynkami

tera do was prziszoł w gości

choć potłokłech stare kości

 

Miast pod dźwiyrzami sie trzyńś

bez kumin chcioł yno wlyź

bydzie pryndzy myśla se

pszeca geszynk kożdy chce

Co sie zaś tyczy kumina

to tradycjo ..inszej ni ma

i przirzekom że w podarku

za rok byda jak w zygarku

R.Sobik 25.12.2024r.

Drzewa

 

Mają tajemnice jak każdy człowiek

głęboko pod skórą kory skrywane

kto je zna nie wiem wiatr czy też echo

a może cisza lub one same

Nim staną się domem wszelkiego ptactwa

zanim nacieszą oko zielenią

do matki ziemi sięgając łona

wrastają w żyzną glebę korzeniem

Czerpiąc z niej soki wciąż pną się wyżej

gdzie błękit nieba kusi urokiem

jesienne słonko pieści ich dusze

gdy wichry zimy stoją za progiem

W zgodzie z naturą rosną dostojne

dotąd aż przyjdzie czas dojrzewania

na chwałę Stwórcy i Matki Ziemi

wydają stokrotny owoc przetrwania

Kiedy zły człowiek rani ich korę

pozbawia życia siekiery ciosem

ptaki i wszelkie żywe stworzenia

płaczą nad nimi i swoim losem

Już nikt nie pozna ich tajemnicy

nikt nie wysłucha szumiących pieśni

wiatr co tu kiedyś urządzał harce

wśród innych koron liśćmi szeleści 

Regina Sobik  

Jankowiczek Rajzowniczek inacy rajza po Jankowicach

     

 

 

Jankowiczek to skrzat prawdziwy niy s bojki

kieryn to s Rybnickich Jonkowic pochodzioł

to tukej miyszkali starziki łojcowie

tu ze ujkiym dycko nad Tomoszek chodzioł

Skrzat tyn boł bezmała łokropnie ciekawski

chcioł se połoglondać swoji Jonkowice

toż musi se jakoś pszeca naszykować

zacznie do Studziynki raniutko ło świcie

Nim klara wylazła boł już w zocnym miejscu

pokłonioł sie ksiyndzu co leżoł w kaplicy

do Paniynki s groty porzykoł różaniec

a tera na kwała bosko śpiywki ćwiczy

Potym ruszo dali kaj kościoł drzewiany

bo chce se łobejrzeć stary strom dymbowy

tu kaj ksiondz Walynty skowoł hostjo świynto

kej to za Ponboczka umrzyć boł gotowy

I tak też sie stało kiedy go Husyci

dopadli w Studziynce a potym zabili

a Bijasowice wieś do kierej jechoł

ze hostyjom świyntom calutko spolili

Co sie uzaś tyczy stromu dymbowego

pszczoły wachowały w dziupli hostjo świynto

potym wystawili na tym miejscu kościoł

by kożdy to zocne miejsce zapamiyntoł 

Regina Sobik

Noc idzie

                       

         

 

                         

                                  fragment wiersza "W bezkresnej dali nieboskłonu" 

........................................................

...........................................

Tam gdzie minionej przeszłości granica

i gdzie bieg kończy zwyczajny dzień

tam szuka marzeń tych do spełnienia

pieszczotą zmysłów spóźniony sen

I ja pobiegnę dziś jego śladem

w tajemną nieznaną przestrzeni dal

i będę szukał minionych zdarzeń

bo czegoś przeszłego tak bardzo mi żal

Regina Sobik

Już jesiyń

 

Już jesiyń

Minyło lato gorki i suche

na kalyndorzu już piyrszy wrzesiyń

dni coroz krotsze noce chłodniejsze

wszystko sie miyni za kwila jesiyń

Po miedzy smyczy sie babi lato

na nocleg już tera se miejsca szuko

rade by zdonżyć przed piyrszym chłodym

kej jeszcze klara ze wiyrchu kuko

Zaspane rano szczybnym szlajerym

pokryło łonki i mami łoczy

we lasach wiater zamatloł stromom

szczerniałe i suche asty warkoczy

Kurze s fojery tlom sie lyniwie

jak łołow sie snujom po ziymi

sine chmurzyska przikryły niebo

widać pogoda sie zaro zmiyni

Srogo ulicha siecze płaczkami

straszy ludziska chyrlawym grzomtym

złośliwy wiater biczym podmuchu

targo słonecznik pod starym płotym 

 

Regina Sobik

Piękno zachodów

 

                  

   

     

 

  

  

    

 

foto R.Sobik

Dwaj bracia inacy- Legenda o powstaniu miejscowości

 

W łotchłani leśnej guszy kaj licho zymbiska szczerzy

łaskawy los przikludzioł dwóch modych mondrych rycerzi

byli wojami Chrobrego jednego Jankiym zwali

drugigo tak do przekory Michałkiym mianowali

Bezmała byli bratkami ćwiczyni w wojynnej sztuce

bez dugi lata cierpliwi twali w ciynżki nauce

toteż ich Pon i Władca za wierno słożba bez lata

uznoł że łabaj dostanom łod niego hojno zapłata

Mo yno jedyn waronek i spełnić go im potrzeba

muszom załorać pole nim nocka spłynie s nieba

ruszyli tedy dwaj bracia bez pola gory doliny

kaj rola czakała oracza a lasy pełne zwierziny

Rajza jich była dugo i na nic by sie zdało

jak by nie dychli bez kwila bo spanio mieli mało

toż fest zmochani zasnyli a rola jim sie prziśniła

żyzno łobfito we plony co przed biydom chroniła

Nim piyrszy promyk klary zaświycioł rano na niebie

stanyli do orki gotowi zdani jyno na siebie

kamiyń boł im granicom to łod niego bez końca

łorali ci wianym być miało aż do zachodu słońca

Michałko załoroł pole kere na własnoś dostoł

zaś Janko jego bracik też pszeca swoji dostoł

tak to powstały osady i tym sie jyno miyniły

że każdo choć inszym mianym zalonżkiym tej jednej były

Minyły lata i wieki a łone rosły piynkniały

że ani nie wiedzieć kedy Jankowicami sie stały 

Regina Sobik 

Złota polska jesień

    

    

  

Odchodzi dzień

 

W purpurze ognia zasypia niebo

świat pogrążony w objęciach ciszy

łzy już nie palą jak dzień odeszły

tam gdzie je tylko sam Bóg usłyszy

By móc docenić minione chwile

gdy wieczór piękny urokiem kusi

pobladłe gwiazdy szepcą pacierze

a mnie tak jakoś jest lżej na duszy

......................................................

.......................................itd

      

  

        Regina Sobik

Taki se tam Łosprowki czylu Opowieści podsłuchane i niy yno po naszymu

 Fragment opowiadania z nowego mojego tomiku ,który ukazał się we wrześniu br .nakładem Wydawnictwa Macieja Apostoła a do którego ilustracje zrobiły moje wnuczki

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Samotnoś s Utropom dycko sie spiyrały

kero s nich ważniejszo dlo ludzki niedole

Samotnoś co jyno kwilowom być moge

czy Czorno Utropa co lamyncić woli

I tak sie wadziły że aż zapomiały

że na los człowieka wiela cech sie skłodo

radoś i ciyrpiyni pszoci czy nienawiś

jak w warkoczu plecie i życi ukłodo

Toż Samotnoś pado -Wszystki dni i noce

nie som taki straszne kedy ze wyboru

dycko jednak mogom wrocić sie na droga

kaj życi nabiyro inszego koloru

Na to Ji Utropa co czorno jak smoła

poli rozum dusza i serce rozrywo

już pokombinuje tak że człek zapomni

ło bolu i s czasym spokojniejszom bywo

Samotnoś Utropa tak podane do sia

prowdom co zazwyczaj kajś w pojstrzodku leży

Samotnoś s wyboru czy Czorno Utropa

jakimś konskiym siebie kożde życi mierzi