Poranek

W poświacie jutrzenki odeszła noc zimna

zapłonęły szczyty srebrzystym dywanem

hale i pastwiska chłoną pierwsze dźwięki

odgłosem poranka budzą się zaspane

Stojąc niczym wojsko w zwartym szeregu

granitowe skały smutne i złowrogie

jeszcze nie zdążyły odmówić pacierza

z wichrem co je smaga do walki gotowe

Na skostniałą ziemię bielutkim welonem

mgiełka rozpostarła tiulowe sukienki

jeszcze się opiera by zostać na chwilę

zanim się rozpłynie pokaże swe wdzięki

W dolinach wiaterek oddechem tęsknoty

pierwsze krople rosy zalotnie całuje

nikły promyk słonka przebił się przez chmury

zagląda w kałuże i światłem czaruje 

 

R.Sobik