Adwentywy wieniec

 

Francik na słożbie u św.Barborki

 

Misiowy dylymat

Kajś wele Łodzi dzielnica Tuszyn

trombiom ło misiu aż puchnom uszy

Kubuś Puchatek to niy uchodzi...

sagi bez galot i majtek chodzi

rajcowie na misia już majom haka

bydzie łostuda i wielko draka

uzaśki gender gorszy ludziska

trza tymu bardzi przijrzeć sie s bliska

zdrowy rozsondek wszak tymu przeczy

że Disney ni mo tu nic do rzeczy

Cajtungi w cołkim świecie szkryflajom

misiowi w Tuszynie niech pokoj dajom

nom sie ta kwestio niy mieści w pale

że mondrych rajcow niy ruszo to wcale

 Regina Sobik

 

Tym co odeszli

 

Zimowy wieczor

 

Pod szczybnom płachtom gwioździste niebo

miynko przecino ślad mlycznej drogi

miesionczek blady trocha markotny

stympuje na ziymia s łoddechym nocy

Ćmok ukrod światu resztki nadzieje

stromy w zegrodzie jak te kamiynie

przeszyte chłodym tesniom za latym

potulnie czakajom aż zima minie

Na dachu chałupy siadła zaduma

mrokiym łokryła wszystko dokoła

skostniało ziymia rzyko po cichu

pod łopiekuńczym krzidłym Janioła

 Regina Sobik

Świadek

W sennych marzeniach wciąż Twój obraz

jak świeża rana tkwi w mej głowie

a ja w ciemności pytam siebie

o miłość zawartą w jednym słowie

Smutek z nostalgią idą w parze

na przemian otulając duszę

tak mi brakuje ciepła ramion

miłosnych westchnień pełnych wzruszeń

Zegar co kiedyś był nam świadkiem

szaleństwa i upojnych nocy

dziś napawając lękiem duszę

w nieznaną przyszłość ze mną kroczy

Regina Sobik

 foto https://metalowedekoracje.pl/p/zegar-scienny-zh93-retro

Tam gdzie Boża miłość

 Kiedy struna życia jak bańka mydlana

pęka skaleczona kolcem przeznaczenia

umęczone ciało resztkami sił walczy

uwikłane w ogrom bólu i cierpienia

Skołatane serce pod płaszczem niemocy

jeszcze się szamoce gdy odejść potrzeba

rozkrzyczane myśli niczym sumień tysiąc

agonalnym jękiem biegną w przestrzeń nieba

Kiedy duszę targa ostatnia nić życia

kiedy spod powieki łza za łzą się toczy

wiara i nadzieja jak siostry bliźniacze

z ostatnim oddechem odchodzą a cień nocy

 

Tam gdzie boża miłość rozproszy jej mroki

na przekór niemocy chorobom katuszy

by zamienić smutek w radość Zmartwychwstania

otulając ciepłem obolałe dusze

Regina Sobik

Idą święta Wielkanocne z opowiadań babci Anny

Zbliżały się Święta Wielkanocne ,a że w tym roku przypadały wczesną wiosną na dworze było jeszcze zimno i gdzieniegdzie leżały niewielkie płaty śniegu. Pierwsze ciepłe promyki marcowego słonka padając na ziemię topiły resztki śniegu tworząc niewielkie kałuże. Dzwony z pobliskiego kościoły wzywały wiernych na ostatnie w tym roku nabożeństwo Drogi Krzyżowej .Zarówno dorośli jak i dzieci poszli do kościoła a w domu zostały pod opieką babci tylko te najmłodsze . Wszędzie czuć było atmosferę ciszy i skupienia tak ,że nawet najmłodsze dziecko dotąd bardzo płaczliwe spało spokojnie w łóżeczku .Babcia Anna poszła do kuchni dołożyć do pieca po czym zajęła się pieczeniem świątecznych babek i mazurków. Tymczasem dzieci i reszta domowników trochę zziębnięte wróciło z kościoła .

-Babciu ,babciu zawołała Frania najstarsza z wnucząt zaraz ci pomogę tylko się trochę rozgrzeję bo strasznie dzisiaj zimno na dworze .

-Siadajcie zaraz Wam zrobię ciepłą herbatę odpowiedziała babcia i zabrała się do nalewania do kubków gorącego płynu z miodem i cytryną .Kiedy rodzinka już się trochę ogrzała a rodzice poszli do swoich przedświątecznych obowiązków babcia sadzając dzieci za stołem powiedziała.

-Chcecie wiedzieć jak wyglądały Święta Wielkanocne za mojej młodości .

-Tak ! zawołały niemal jednocześnie wnuki .

-No to posłuchajcie dawniej jak jeszcze byłam dzieckiem takim jak Wy to zawsze się bardzo cieszyłam jak nadchodziły Święta czy to Bożego Narodzenia czy też Wielkanocne .Każde z nich wyglądało inaczej niż obecnie a dzisiaj Wam poopowiadam o tych co nadchodzą .

-Hura! zawołał Janek jestem strasznie ciekawy jak wyglądał Lany Poniedziałek .

-Po kolei ,po kolei i o tym też opowiem ale później dzisiaj opowiem o przygotowaniach do Świąt Wielkanocnych powiedziała babcia. Otóż moi kochani Święta Wielkanocne oprócz Bożego Narodzenia to jedne z najważniejszych świąt w kościele katolickim. Przygotowujemy się na nie od dłuższego czasu . Okres Wielkiego Postu to okres pokuty w dosłownym tego słowa znaczeniu a zaczyna się od Środy Popielcowej . W tym dniu w kościołach posypuje się głowy popiołem pochodzącym z spalonych palm wielkanocnych .W ten dzień zachowywano też post ilościowy i jakościowy i biada temu kto się do niego nie stosował. Zresztą za moich czasów przez cały okres Wielkiego Postu wystrzegano się tłustych potraw nawet mleka ,którego to picie ograniczono .Jedynie niemowlęta i małe dzieci były zwolnione z tego nakazu

-. Nie nie wierzę naprawdę tak było przerwała babci Frania ,która to jak nikt z całej rodziny uwielbiała i mleko i wszystkie jego przetwory . W Twoich czasach babciu miałabym przechlapane dodała spoglądając na babcię .

-Kochana nie można było też jeść potraw mięsnych w piątki a nawet w środy. W wielu rodzinach do tej pory przestrzega się tego nakazu.

-A co jadali ludzie u nas skoro post był taki surowy zapytał Janek bardzo ciekawy ,gdyż to on lubił i mięso i kiełbasy co u niektórych było normalne jako to że był młodym mężczyzną a Ci jak wiadomo ,żeby mieć dużo siły muszą jeść dużo mięsa.

-A jak myślisz powiedziała babcia - jadano bardzo zdrowo tj wodzionkę i żur . Nawet istnieje przysłowie „Z żuru chłop jak z muru”. Z kolei wodzionka nazwana też po śląsku „brołtzupą” to taka zupa z chlebem na wodzie do której dodaje się dużo czosnku a jak wiecie czosnek jest bardzo zdrowy i zapobiega wielu chorobom.

-Fuj nie lubię czosnku bo śmierdzi odezwała się z niesmakiem wnuczka Sonia.

-Jak byś była głodna to zjadłabyś nawet wodzionkę i nie darmo mówią ludzie ,że głód to najlepszy kucharz odparła babcia - Ale do rzeczy jak Wam powiem ,że w Wielkim Poście nie można urządzać wesel ani hucznych zabaw to dopiero się zdziwicie. Co prawda dzisiaj to jest dalej przestrzegane ale są wyjątki takie jak Dzień Kobiet , czy nawet ślub ale na to musi być udzielona dyspensa władz kościelnych ,którą to zazwyczaj proszący otrzymują .Za moich czasów nie było to nawet to do pomyślenia .

Oj tam ,Oj tam! odezwała się Zosia koleżanka Soni i córka sąsiadów zza płota .Jak sobie poskaczę czy pośpiewam to jeszcze nie huczna zabawa prawda dodała zaczepnie .

-Ja tu o Wielkim Poście a Święta Wielkanocne za pasem powiedziała Anna unikając trochę odpowiedzi na pytanie Zosi .

-Muszę dokończyć pieczenia bab i ciast wielkanocnych bo jak wiecie bez takich rarytasów ani rusz a z czym byście poszli do kościoła w Wielką Sobotę . Jak święconka to tradycyjna a czy wiecie co musi być we koszyczku wielkanocnym? zapytała patrząc na dzieci .

-A,a, a, coś tam kiedyś słyszałem odpowiedział cicho Janek ,zresztą jak byłem zupełnie mały to chodziliśmy z rodzicami ze święconką do kościoła. Miałem nawet taki mały koszyczek pięknie przyozdobiony białą serwetką a w koszyczku były malowane jajka, sól, pieprz, kiełbasa, baranek wielkanocny upieczony przez mamę i ..

-Widzę ,że jednak coś zapamiętałeś przerwała babcia i dodała – tylko ,że każda potrawa w koszyczku wielkanocnym coś symbolizuje i tak ...nie zdążyła dokończyć gdyż do pokoju wparowała a właściwie skacząc na jednej nodze wskoczyła Hania najmłodsza wnuczka siostry Anny .

-A Ty co dziecko? zapytała Anna.

-Babcia kazała mi podskoczyć do Ciebie i to na jednej nodze po buraczki bo zabrakło jej czerwonej farby do jajek -odpowiedziała zdyszana Hania. -A to poważna sprawa odparła babcia kierując się do spiżarni skąd wróciła z pełną siatką buraków .

Masz biegnij do babci tylko na dwóch nogach powiedziała żartobliwie na co cała gromadka wnuków wybuchła gromkim śmiechem .

-No co nie mam racji jeszcze się przewróci i nieszczęście gotowe odparła babcia ale wróćmy do naszej rozmowy .Otóż najważniejszym pokarmem w koszyczku wielkanocnym jest jajko jako symbol życia potem baranek jako znak Zmartwychwstałego Chrystusa ,chleb jako symbol obfitości,

babka jako znak doskonałości zaś sól,której nie może zabraknąć w koszyczku wielkanocnym symbolizuje oczyszczenie i ochronę przed chorobami ,chrzan jest znakiem siły a kiełbasa dostatku . Jako ciekawostkę powiem Wam ,że za czasów mojej babci nie święcono pokarmów. Ten zwyczaj na Śląsku przyjął się podobno dopiero po drugiej wojnie światowej a przynieśli go ludzie z innych terenów Polski . Nie wiem czy to prawda a nie mam kogo zapytać bo jak byłam w waszym wieku to nie za bardzo mnie to interesowało a teraz niestety Ci od których mogłabym się coś dowiedzieć już nie żyją .Osobiście ja pamiętam już ten zwyczaj co więcej powiem ,że jak byłam małą dziewczynką to poszłam z mamą ze święconką do kościoła. Ksiądz nim poświęcił koszyczki dorosłym zaprosił dzieci przed ołtarz a to po to ,żeby każde dziecko na własne oczy mogło zobaczyć jak to wygląda. Byłam wtedy małym dzieckiem i starsze dzieci wypchnęły mnie na sam koniec sporej gromadki tak,że podczas święcenia ani jedna kropla nie wpadła do koszyczka. Rozpłakałam się na tyle głośno ,że ksiądz usłyszawszy płacz podszedł do mnie pytając co się stało. Wysłuchawszy moich żalów powiedział

-Nie martw się dziecko specjalnie poświęcę twój koszyczek tak ,że będziesz pamiętała do końca życia . Nie namyślając się długo zamachnął się kropidłem tak mocno ,że poświęcił nie tylko koszyczek ale i mnie i to tak ,że byłam cała mokra . Nie zważając na to dumna jak paw pobiegłam do swojej mamy bo wiedziałam ,że inne dzieci bardzo mi zazdrościły wyróżnienia jakie mnie spotkało . Co prawda dzień był bardzo chłodny i trochę się przeziębiłam ale to by mały pikuś w stosunku do tego co mnie spotkało. No ale dosyć tego bajania bo robota czeka przecież musimy się szybko uwinąć ,żeby na święta było wszystko gotowe .

-No tak przecież mamy mało czasu powiedział Janek i dodał - lecę po jajka do wielkanocnego koszyczka .

-Jak dobrze ,że mi przypomniałeś powiedziała głośno Anna

-Dziękuję Wam dzieci ,że tak pięknie je ozdobiliście przecież to prawdziwe działa sztuki . Będą bardzo ładnie wyglądały i w koszyczku i na świątecznym stole .

-A teraz do roboty nie lenić się dodała żartobliwie.

-Aha jutro opowiem Wam o..... a o czym dowiecie się wkrótce dodała tajemniczo się uśmiechając .

Regina Sobik

Kiedy wędrujesz nieznaną drogą

 

Chciała kozica pójść w świat daleki

zobaczyć morze jeziora rzeki

a że od zawsze odważną była

i od dzieciństwa o tym marzyła

Zabrała z sobą do tej podróży

suchego siana worek nieduży

i dumna z siebie po ścieżkach kroczy

to się zatrzyma to znów podskoczy

Tu skubnie trawę wodą popije

i myśli sobie teraz to żyję

po mi co worek z sianem na grzbiecie

daremny ciężar me ciało gniecie

Siano jem tylko z przyzwyczajenia

więc go wyrzucę mam w bród jedzenia

a że podobno praktyczną była

worek ze siankiem gdzieś porzuciła

Parę miesięcy tak wędrowała

latem jedzonko i picie miała

a teraz chłodno zima za pasem

więc będzie biedna głodować czasem

Żądna przygody już zapomniała

przestrogi które mama jej dała

„Kiedy wędrujesz nieznaną drogą

jakieś zapasy noś zawsze z z sobą”

R.Sobik 09.10.2020r  foto ze str https://fajnepodroze.pl/kozy-informacje-ciekawostki-fakty/

W kleszczach niemocy

 

W kleszczach niemocy

Na cmentarnych alejach

tylko wiatr liśćmi szeleści

szukając pośród nagrobków

żywych światełek pamięci

Zamknięte w kleszczach niemocy

te dzisiaj już nie zapłoną

i nie utulą swym blaskiem

Tych co odeszli przed nami

Kiedy rozsądek zamyka

żelazne bramy cmentarzy

jakże odwiedzić nam groby

bliskich przyjaciół znajomych

Czy tylko echo modlitwy

ożywi radością ich dusze

modlitwy szeptanej naprędce

przy krzyżach pustych kościołów

Regina Sobik 01.11.2020r.

Czekam aż wrócisz

 

Czekam aż wrócisz tu razem z wiosną

jak wiatr co w gąszczu liśćmi szeleści

jak słonka złocisty promyk nadziei

co ciepłym drżeniem me ciało pieści

Czekam aż wrócisz z bukietem kwiatów

i zamkniesz w płatkach uśmiech radości

żeby zapachem czarując zmysły

wyzwolić w sercu ogień miłości

Czekam aż wrócisz do mnie jesienią

by się zanurzyć w oczu mych toni

przywitam Cię w progu ciepłego domu

pijana szczęściem z sercem na dłoni

A kiedy wrócisz z zimową ciszą

białą i chłodną jak nasze twarze

wiedz że czekałam choć czas nasz minął

żeby do celu iść z sobą razem 

 

Regina Sobik

 

Dzieciństwo w cieniu ogrodów

 

Betonowe miasto

 

Malarka

 

 

Weszła Jesień do ogrodu

i nadziwić się nie może

lato mieni się w kolorach

może i ja coś dołożę

Mam w fartuszku barw paletę

zrobię z nich użytek mały

przemaluję liście drzewa

zmienię w bajkę ogród cały

Rozpoczęła Jesień pracę

malowała co się dało

żółcią brązem i czerwienią

i ciągle jej było mało

Liście pokrywała złotem

jabłka głęboką czerwienią

lecz przeoczyła altankę

tam gdzie trawy się zielenią

I te wkrótce będą żółte

już ci ona się postara

ale co to ….farb zabrakło

została jej tylko szara

                                Jesień na to moje dzieci                                

                                 kolorami świat czaruję

                                 i nim zmienię się w szarugę

                                 świat na szary pomaluję

 

                                Tak jak każda pora roku

                                ja po prostu zmienna jestem

                                najpierw ciepła kolorowa

                               potem szara z zimnym deszczem 

 

Regina Sobik 05.10.2020r.

Burza

Ciężkie ołowiane chmury

rozgniewane patrzą z góry

mrok otulił ziemię całą

zaraz pewno będzie lało

Błyskawice huk i grzmoty

biją jak kowalskie młoty

pola łąki z strachu jęczą

w domach szyby w oknach brzęczą

Zimny strumień leci z nieba

wicher szarpie krzewy drzewa

świszczy pędzi jak szalony

jakby chciał wywrócić domy

Strumień rozlał się jak rzeka

każdy końca burzy czeka

jakby tego było mało

ptactwo też gdzieś się schowało

Nagle cisza się zrobiła

a burza co Panią była

poszła sobie na kraj świata

i nie wróci tego lata

R.Sobik 21.02.2020r

foto Monika Sobik

Sen z cyklu Opowieści Podsłuchane

 

Prosty zwyczajny przez całe życie

gromadził dobra ciesząc się nimi

lecz kiedy przyszło mu odejść we śnie

musiał zostawić wszystko na ziemi

A jakież było jego zdziwienie

kiedy zobaczył z walizką Boga

nie wiedząc co myśleć zapytał cicho

czy jak dla niego skończona droga

Stwórca mu na to -Twój czas się kończy

musisz pójść ze mną niechaj się stanie

-Nie mogę jeszcze mam wiele planów

nie zdążę ich przecież wykonać Panie

Po co tachałeś taką walizę

wszak niepotrzebna podobno w niebie

co tam schowałeś i czyja ona

a Bóg mu na to -Należy do Ciebie

-Czy masz tam moje rzeczy pieniądze

'a może znaczki zbierałem przez lata

Pan odpowiedział-Te rzeczy nie Twoje

tylko wytworem Twojego świata

Lecz człowiek dalej drążąc ten temat

ciekawy spytał -Co z talentami

wszak byłem mądry dobry roztropny

-I one nie Twoje były darami

-A co z mym ciałem nie mogę pojąć

człek tym pytaniem zmieszał się trochę

-Nie należało nigdy do Ciebie

bo Twoje ciało jest tylko prochem

Skoroś ciekawy otwórz walizkę

przejrzyj zawartość może zrozumiesz

jeszcze nie późno na me nauki

dałem Ci rozum a myśleć umiesz

Otworzył człowiek pustą walizkę

padł na kolana przed swoim Bogiem

- Czy ja niczego w życiu nie miałam

prócz pustki i tego że nic nie mogę

-Mój Synu dałem Ci jedno życie

każda część jego do dzisiaj Twoja

a jak wiesz życie jest małą chwilą

korzystaj z niej mądrze to moja wola

Żyj swoim życiem nie marnuj czasu

bądź dobrym szczęśliwym i kochaj ludzi

bo to zaświadczy kiedyś o Tobie

-Dziękuję rzekł człowiek i.......się obudził

Regina .Sobik 21.08.2020r

Kłótnia z cyklu Opowieści Podsłuchane

                                                                                                             

 

Samotność z Rozpaczą wciąż toczyły boje

która z nich ważniejsza dla ludzkiej niedoli

Samotność co tylko chwilową być może

czy też Czarna Rozpacz co lamenty woli

I tak się kłóciły nie zauważając na to

że na ludzką dolę wiele cech się składa

radość i cierpienie miłość i nienawiść

wciąż wplatając w życie różnie los układa

Samotność i Rozpacz choć podobne sobie

a jednak się różnią gdy dotyczą ludzi

jak jedna tak druga wszechobecne w życiu

dowieść swej ważności każda z nich się trudzi

Rzecze więc Samotność poranki czy noce

nie są takie straszne kiedy te z wyboru

zawsze jednak mogą zawrócić na drogę

gdzie życie nabiera sensu i koloru

Na to Czarna Rozpacz co jak piekieł bramy

pali umysł dusze i serce rozrywa

mówi po namyśle że to z biegiem czasu

wycisza swe lęki spokojniejszą bywa

Na to się wtrąciło Przysłowie Narodów

że prawda zazwyczaj gdzieś pośrodku leży

Samotność z wyboru czy też Czarna Rozpacz

jakąś cząstką siebie ludzkie życie mierzy

Regina .Sobik

foto pochodzi ze str https://lisimszlakiem.pl/2019/01/19/milosc-wolnosc-samotnosc/

 

Na gruzach Bejrutu

 

Na gruzach Bejrutu

Gdy trującym jadem grzyb wyrósł nad miastem

pękła nieba dotąd błękitna zasłona

gromadząc swe siły niszczącym wybuchem

czarny Anioł śmierci rozpostarł ramiona

Śmiejąc się chichotem bólu przerażenia

zbiera krwawe żniwo wciąż nienasycony

na gruzach Bejrutu dziś płaczą kamienie

okrywając ziemię żałobnym welonem

I tylko nadzieja jeszcze nie umarła

zraniona tragedią budzi się powoli

tam gdzie śmierć zabrała setki istnień ludzkich

wciąż czeka na pomoc ludzi dobrej wioli

Regina .Sobik 10.08.2020r.  foto pochodzi ze str https://wiadomosci.onet.pl/swiat/liban-wybuch-w-bejrucie

 

Błękitka bajka dla dzieci

Błękitka

Na dnie głębokiego morza stał kryształowy zamek ,w którym mieszkał Wodnik Mącikałuża ze swoją małą córeczką Błękitką. Mamusia odeszła w morskie głębiny kiedy córeczka była jeszcze całkiem malutka .W pół roku po tym zdarzeniu z żalu i tęsknoty za żoną odszedł i wodnik .Błękitka została sama jak palec. Co dzień rano chodziła po pałacu szukając swoich rodziców. Narzekając na swój los płakała z żalu .-Pomóżcie proszę jestem tu sama gdzie jest mój ojciec gdzie moja mama.-

Od tech głośnych lamentów i płaczu zamek rozsypał się na drobne części . Niewiele brakowało ,żeby Błękitka zginęła pod zwałami rozsypującego się szkła ,gdyby nie biały Koral Rzęsistogrzywy ,który widząc co się dzieje pośpieszył z pomocą i zabrał ją do siebie .Co więcej postanowił zaadoptować córkę Wodnika. W tym celu złożył papiery w Urzędzie Adopcyjnym obok Błękitnej Riwiery. Urzędnik do Spraw Adopcyjnych był nad wyraz nieuprzejmy. Uznał bowiem ,że kto jak kto ale Koral Rzęsistogrzywy nie nadaje się na ojca. Nie podał jednak żadnego słusznego argumentu, który miał by stwierdzić ,że ma rację. Wertował różne mądre księgi szukając przepisów i ustaw mając nadzieję że znajdzie coś co pozwoli mu załatwić tę sprawę odmownie. Żona Korala widząc stanowisko Urzędnika wzięła sprawę w swoje ręce a raczej płetwy. Złożyła skargę do odpowiednich władz na złe potraktowanie ją i jej męża przez wymienionego urzędnika i celowe utrudnianie adopcji . Przed specjalną komisją oświadczyła,że cała jej rodzina nie tylko kocha Błękitkę ale uważa ją i traktuje jako własną córkę. Rodzina Korali była znana w całej okolicy nie tylko z dobrego traktowania wszystkich wodnych stworzeń ale i z pracowitości .Od świtu do nocy budowała Atol .Mając za sobą wszystkich mieszkańców podwodnego królestwa, którzy to bardzo lubili Korala Rzęsistogrzywego i jego rodzinę komisja musiała przyznać rację Koralom. Postawiła jednak jeden warunek. Błękitka spędzi pół roku w specjalnym ośrodku gdzie będzie mogła powoli poznawać życie .U Koralów będzie przebywać po pięć dni w miesiącu. Jeżeli się okaże ,że jest wszystko w porządku to zgodnie z wyrokiem Podwodnego Bractwa , które to miało decydujący głos w tej sprawie Błękitka zostanie córką Państwa Korali. Drugi warunek jaki postawiła komisja to to ,że nim minie pół roku rafa koralowa ,którą budowali ma być ukończona a Błękitka musi mieć tam swoje lokum. Co tam się działo trudno opisać .Wszystkie ryby i wodne stworzenia pomagały jak umiały. Pracowały bez wytchnienia dzień i noc ,żeby tylko zdążyć na czas i wszystko przygotować na przyjęcie Błękitki. Pewnego razu a było to z samego rana do domu Rzęsistogrzywego ,który mieścił się na samym końcu rafy koralowej podpłynął szczupak z jakimś urzędowym pismem. Okazało się ,że Koral spełnił wszystkie warunki adopcyjne i na mocy prawa Błękitka jest jego córką chociaż przysposobioną jak to określili ale jest. W piśmie było też zaznaczone ,że szkolenie ,które przeszedł Koral Rzęsistogrzywy jako Ojciec rodziny w stolicy a które miało go przygotować do roli rodzica zdał celująco. Cóż to była za radość. Na przywitanie Błękitki delfiny przygotowały specjalny program w którym tańczyły piękny delfini taniec a ryby ,które podobno nie mają głosu zaśpiewały piosenkę ułożoną przez siebie

Wspaniałych gości przyszło tu wielu

stoją pływają ruch jak na Helu

czekają ryby ławicą całą

i wodorosty tuż gdzieś za skałą

Delfiny, dorsze, śledzie, szczupaki,

wodne stworzenia i morskie ssaki

My zaś lubimy Państwo Korali

bo dla Błękitki dom zbudowali

Choć nie jest ona córką rodzoną

a według prawa przysposobioną

to nikt już nigdy jej nie zabierze

gdyż my ją kochamy mocno i szczerze

tra, la, la, mocno i szczerze

i nikt Błękitki nam nie zabierze

Błękitka przypłynęła na Atol na grzbiecie delfina .Kiedy tylko usłyszała piosenkę od razu poczuła się lepiej. Chociaż obawiała się troszeczkę że Rzęsistogrzywy i jego rodzina nie będą jej traktowali tak jak swojej córki ale po takim powitaniu jakie jej zgotowali mieszkańcy rafy uspokoiła się i ucieszyła ,że ma tak oddanych przyjaciół. Podziękowała wszystkim za wspaniała przyjęcie i obiecała ,że nigdy już nie opuści swojej przybranej rodziny. Tak to Błękitka sierotka po wodniku została nowym członkiem koralowej rodziny. Kiedy przybrany ojciec Koral Rzsistogrzywy i jego żona zestarzeli się to ona sama opiekowała się nimi czym wzbudziła podziw wszystkich mieszkańców rafy .Nawet sam Urzędnik ,który tak utrudniał adopcję Błękitki w końcu pogodził się z tym i szczerze zazdrościł Koralom takiej wspaniałej kochającej córki .

Regina  Sobik

Zmarnowane ziarno

Gdy Stwórca dał zdrowe ręce

by zebrać ziarno w spichlerze

dał rozum prawo wyboru

i Syna w krwawej ofierze

Co my przyniesiemy w zamian

gdy odejść nam będzie trzeba

czy to z pustymi rękoma

przyjmie nas Pan Bóg do nieba

Może zapyta o głodnych

przyjaciół jakich nie mieli

o suchy chleb na śmietniku

którym się nikt nie podzielił

Może o dzieci z brzuszkami

spuchniętymi od głodu

zbyteczną odzież i buty

lub ciepłą strawę w czas chłodu

Jak nam u kresu drogi

przyjdzie rozliczyć się z plonu

gdy ziarno zostało w polu

bo sprzątnąć nie było komu

Regina .Sobik 20.07.2019r.

Pokonać lęki

W bajkowym lesie tuż za górami

mama kozica żyła z córkami

dwie małe kózki a każda inna

starsza lękliwa a młodsza zwinna

Gdy młodsza siostra biegała żwawo

ta stała 0bok i biła brawo

ona też chętnie by pobiegała

ale się boi bo przecież mała

Przez górski strumyk też nie przeskoczy

wchodząc do wody sierść sobie zmoczy

tak zwykle bywa w górskim potokach

że woda zimna i zbyt głęboka

Ze strachu biedna prawie nieżywa

a wody w strumieniu ciągle przybywa

za chwilę sięgnie pewnie do brzuszka

zakryje szyję pyszczek i uszka

Tymczasem siostra odważna była

i strumyk górski wnet przeskoczyła

a teraz beczy że nie wypada

bać się bo tu potrzebna odwaga

Kiedy z opresji ktoś wyjścia szuka

pokonać lęki niełatwa sztuka

choć w kozim rodzie nigdy nie było

żeby odwagi mu nie starczyło

Regina.Sobik 10.05.2018r

Nagrania -Wiersze na okres Pandemii

Nagrania

W bezruchu Tragedii-- wiersze na czas pandemii

Nic już nie będzie takie jak było

Gdy kielich nieszczęścia przebrał miarę

w bezruchu tragedii zastygł świat

czas stanął w miejscu choć zegar tyka

znacząc wskazówką cierpienia ślad

Wiosna nie cieszy Tych co w żałobie

gdy słonko razi spłakane oczy

zmysły ranione ogromem bólu

trzymają żywych w szponach niemocy

Wspomnieniem płaczą po swych najbliższych

co stąd odeszli w rajskie przestrzenie

choć nic nie będzie takie jak było

życie i pomoc w najwyższej cenie

 25.03.2020r.

Dziś czas zatrzymał się na chwilę

Biegł jak szalony ku przepaści

nie dostrzegając piękna świata

w pośpiechu zgubił to co ważne

Ułudą karmił chore ciało

sumienie godność gdzieś zapodział

serce ze skały i kamienia

ślepy i głuchy na wołania

pieniądzem znaczył cel istnienia

Dziś czas zatrzymał się na chwilę

żeby dokonać mógł wyboru

zawrócić z drogi co to biegnie

prosto na szafot zatracenia

 19.03.2020r.

 

Odeszła 

/w hołdzie pamięci dla sąsiadki która odeszła w wieku 41 lat zostawiając 4 dzieci/ 

Odeszła jak dzień odchodzi

w odosobnieniu samotna

bez prawa widzenia bliskich

bez prawa pożegnania

Wirus odebrał nadzieję

na ostatnie spojrzenie w oczy

na ostatni uściski dłoni

na ostatnie kocham Cię mamo

I tylko wiosenne słonko

zaglądając przez okno sali

zaprasza w krainę szczęścia

gdzie Bóg przygotował mieszkanie

28.04.2020r

Czy to grypa nie wiem sama

Dzwoni Pani do doktora

czy ja jestem może chora

wczoraj na zakupach byłam

i bardzo się przeziębiłam

Kaszlu nie mam mówię szczerze

ale jednak coś mnie bierze

głowię się nad tym od rana

czy to grypa proszę Pana

Dzwonię na wypadek wszelki

w sklepie przeciąg był niewielki

a ja kicham z nosa leci

nie chcę pozarażać dzieci

I dobrze Pani zrobiła

że to do mnie zadzwoniła

proszę rozsądek zachować

i objawy obserwować

Myć ręce gorączkę mierzyć

cóż....wirus lubi się szerzyć

no i z domu nie wychodzić

bo można innym zaszkodzić

A Jak by się coś zmieniło

zdrowie bardzo pogorszyło

i doszły objawy nowe

dam numery ratunkowe 

Regina Sobik 13.03.2020r.

Niepokonana

Jeszcze noc tuli senne marzenia

jeszcze otwarte ramiona nieba

a ona sycząc ognistą wstęgą

spływa na wioski gdzie płacze bieda

Złowrogą falą uderza w domy

za nic ma ma ludzi codzienne sprawy

sny i marzenia o lepszym świecie

niszczy i grzebie pod płaszczem lawy

Krzepnąc na progu ludzkiej niedoli

szczyci się siłą niepokonana

unicestwiając iskierki życia

zostaje w pamięci jak wielka rana

R.Sobik 25.05.2019r.

foto  https://www.radiozet.pl/Podroze-Radia-ZET/Plonacy-wodospad-w-USA.

Wierzba

Stoi samiutka nad brzegiem rzeki

w mętnej wodzie szuka odbicia

wiatr targa nagim słabym konarem

jakby chciał skrócić jej męki życia

Czy dotrwa wiosny żeby ucieszyć

żółtymi baziami dzieci na święta

gdy sama jako ten stary człowiek

czy będzie ktoś i niej chociaż pamiętał

Jak przetrwa zimę gdy sił brakuje

gdy soki wypiła jałowa gleba

płaczą gałęzie łzami jesieni

błagalne modlitwy wznosząc do nieba

Dzisiaj odeszła z zimowym chłodem

bezsilna skuta lodową bryłą

czas przykrył śniegiem skostniały konar

tak jakby go tu nigdy nie było

                                Regina Sobik 
                                  https://www.penny.pl/porady/wierzba-wszystko-o-drewnie-wierzby/

Jesienna miłość

Warkocze wspomnień czas nam zaplata

pod niebem wichrów naszej jesieni

w uścisku ramion i ciepłych dłoni

na zawsze razem losem złączeni

Gdy pierwsza miłość drzewem na wietrze

targana biczem przejść i zwątpienia

przetrwała wichry życiowe burze

pali się nadal siłą płomienia

Młodość co dla nas zbyt krótką była

dzisiaj owocem lata się mieni

piękna dojrzała jak stare wino

szczyptą goryczy smaku nie zmieni

Zima co właśnie stoi na progu

lodem serc naszych już nie rozdzieli

pójdziemy za nią razem pod rękę

jak dwa zgarbione Anioły w bieli

R.SOBIK 19.06.2019R

Pogodzić się z przeznaczeniem

Tak mi brakuje twego uśmiechu

co budził ranek szczęściem karmiony

z oddechem świtu bledną marzenia

to nie Ty byłeś mi przeznaczony

Po nocy samotnej i nieprzespanej

gdy łzy pamięci dręczą koszmarem

nowy dzień budzi iskrę nadziei

że każda chwila wyśnionym darem

Już nie wybiegam w przyszłość myślami

niech dawna miłość będzie wspomnieniem

gdy los coś daje potem zabiera

muszę pogodzić się z przeznaczeniem

Czas goi rany biegnie do przodu

znacząc byt rytmem dnia codziennego

a może będzie bardziej przychylny

i podaruje mi coś cennego

04.05.2019r. Regina Sobik

foto  http://czerwonyobcas.pl/2013/10/23/czy-milosc-ci-wszystko-wybaczy/

Cóż że nam przynosisz Nocy Wigilijna

Cóż że nam przynosisz Nocy Wigilijna

kiedy świat calutki wieści z nieba czeka

magią tajemnicy Bożej utulona

napawasz nadzieją każdego człowieka

 

Jakie twe przesłanie Nocy Wigilijna

kiedy w żłóbku płacze maleńka dziecina

czy to pośród biedy znalazło się miejsce

dla Pana wszechświata i Bożego Syna

 

Nocy Wigilijna tyś jest Boga tchnieniem

promieniejesz cała istotą miłości

spraw by cud narodzin w betlejemskiej stajni

prowadził bez lęku w kalendarz przyszłości

Regina Sobik