Powstacza śmierć

Powstańcza śmierć

Nie musiała się trudzić
i szukać ofiar wśród zgliszcz
dla niej to był czas żniwa
obfity jak letni plon

Przychodziła znienacka
jak złodziej w środku nocy
pieśnią świszczącej kuli
zabierała nadzieję

W ulicznych barykadach
gdzie walczył kwiat młodzieży
za nic miała odwagę
zimna i bezlitosna

Bezduszna nieprzekupna
kradła ostatnie tchnienie
w śmiertelnym pocałunku
pod obstrzałami wroga

Żądzą krwi nasycona
w grobowej ciszy cmentarzy
znalazła kołyskę dla Tych
co walczyli o wolność

R.Sobik
foto pochodzi ze str http://szukaj.wp.pl/szukaj_obrazki.html?q=1944&ticaid=1199a5

Sanitariuszka- dla wszystkich Sanitariuszek z Powstania

Splecione ręce jak do modlitwy

a pod powieką obraz ulicy

jak wtedy kiedy świstały kule

na barykadach płonącej stolicy

Gdy wokół wojna rozlała morzem

ogrom rozpaczy bólu cierpienia

niosła nadzieję rannym i chorym

próbując odwrócić cios przeznaczenia

Trudne wybory cuchnący kanał

albo karabin śmierć z ręki kata

w pożodze wojny młodzi jak Ona

ginęli na oczach tamtego świata

Nie miała szczęścia łapanka obóz

codzienna praca nad wątłe siły

krzyki ginących w komorach śmierci

wrażliwą duszę lękiem raniły

Teraz została już tylko sama

chłonąc jak gąbka aromat ciszy

czas bezlitosny zabrał Jej wszystko

i śmiech i radość których nie słyszy 

R.Sobik

foto /przypadkowe / z internetu

Księżycowy walc

 

Zabrał nocą księżyc

gwiazdeczkę do tańca

zechce Pani ze mną

zatańczyć dziś walca

Do pierwszego kroku

zapraszam serdecznie

całuję promyki

i kłaniam się grzecznie

Jestem troszkę gruby

                                  urodą nie grzeszę

ale lubię tańczyć

i z tego się cieszę

Gwiazdce to nie wadzi

bo krągłości lubi

w wirze tańca partner

trochę ciałka zgubi

                                  Mimo słusznej tuszy

można go polubić

dla takiego Pana

może promyk zgubić

Księżyc jak piłeczka

po niebie się toczy

gwiazdka lśniąca blaskiem

za tancerzem kroczy

Już ci się postara

by jej mężem został

chudszy o połowę

rogalem pozostał

R.SOBIK

Lato

Kropelki porannej rosy

ozdobi tęczy kolorem

grą świateł zauroczy

magią okryje wieczorem

Nasyci zmysły pieszczotą

niczym dzieweczka hoża

pijane rozkoszą trwania

żar rozpali w przestworzach

W uścisku przemijania

zapomni o bożym świecie

a kiedy odchodzić będzie

bukietem wspomnień oplecie 

R.Sobik

Ballada o człowieku i krzyżu

Był sobie człowiek który niósł krzyż swój

w sam raz na jego wątłe ramiona

i chociaż go nosił przez wszystkie lata

nie mógł się jakoś do niego przekonać.

Narzekał ,że ciężki i że uwiera,

że nie pasuje bo trochę za długi,

chciałby go w końcu zmienić na inny

a ten zostawić , zbyt go nie lubi.

                                   Nie mógł już dłużej Pan na niebiosach

ścierpieć narzekań człowieka słabego,

posłał Anioła by go zaprowadził

gdzie inne krzyże czekały na niego.

Pokazał miejsce gdzie przeróżne krzyże

jak drzewa z ziemi powyrastały,

aby mógł wybrać ten co mu pasuje

leciutki gładki i całkiem mały.

Niemądry człowiek widząc tyle krzyży

z radości podskoczył, ręce zaciera,

chodzi jak w transie i godzinami

krzyż odpowiedni dla siebie wybiera.

Ten jest za ciężki ,chociaż ze złota

a ten za prosty, biedny i surowy

ten niestabilny zbyt ozdobiony,

ten znów za duży i całkiem nowy.

Zmęczony szukaniem usiadł na ziemi

patrzy cień krzyża widać na trawie

jak oparzony zerwał się wołając:

-ten mi pasuje tego nie zostawię-

Anioł uśmiechnął się do człowieka

                                   mówi do niego wielce  rozbawiony

-mój drogi ten krzyż który znalazłeś

to ten przez Ciebie wcześniej porzucony.

Ja jestem Stróżem a Twój Ojciec w niebie

powierzył mi kiedyś poważne zadanie,

bym dopasował krzyż na Twą miarę

taką jaką krawiec szyje ubranie,

Bo Pan nie obarczy dziecka Swojego

ciężarem którego unieś nie zdoła

byś mógł cierpliwie nieść go przez życie

a do pomocy posłał Ci Anioła-

R.Sobik 

Inspiracją do napisania tej ballady było opowiadanie ks.M. Malińskiego pt „ Opowiadanie o ludzkich krzyżach”

Skąd dudek ma czubek

Czy ktoś z Was tu moi drodzy

na pytanie to odpowie

co to za ptak któremu czub

sterczy jak szczotka na głowie

Podejrzewam moje dzieci

że ten dziwny ptak to dudek

tylko nie wiem po co nosi

z taką dumą mały czubek

Skąd u dudka taki czubek

jak powstał na ptasiej głowie

czy go mają tylko dudki

może wreszcie ktoś mi powie

Echo ze wsi wieść przyniosło

że dudki czubów nie miały

że się czegoś przestraszyły

i z tego czuby dostały

Innym razem stara sroka

na calutki las skrzeczała

że to kiedyś babcia dudka

za męża fryzjera miała

I to on w ramach reklamy

piórka dudkom w czub postawił

a potem aby sterczały

trwale lakierem poprawił

Ja bym tak nie wierzył sroce

to plotkara i kłamczucha

lubi bajki opowiadać

chociaż nikt jej już nie słucha

Tak po prawdzie powiem szczerze

to mądra matka natura

norkom dała piękne futro

a dudkowi czub i pióra

R.SOBIK

foto ze strhttps://www.diki.pl/slownik-angielskiego?q=dudek

Wysokie loty

Ubrane w barwne tęczowe sukienki

lekkie i zwiewne piękne jak marzenie

wzleciały wysoko kulistym obłokiem

na skrzydłach wiatru w podniebne przestrzenie

Pnąc się do góry jak orzeł skrzydlaty

wirują w tańcu ze szczęścia szalone

by zniknąć w chmurze błękitnego nieba

odpocząć na chwilę wolności złaknione

A tym których wolność na kłębku niteczki

zbyt krótką była by wzlecieć do nieba

tęskniąc za lotem z potarganą duszą

usiadły na samym wierzchołku drzewa

Latawce wspomnieniem mojego dzieciństwa

leciały ku słońcu jak sny niespełnione

zostały po nich tylko kłębki nitek

i resztki sukienek czasem postrzępione 

R.Sobik

Po lepsze życie i chleb

Z krajów pożogi i wojen
tułaczym szlakiem ułudy
idą niechciani wędrowcy
po lepsze życie i chleb

Na barkach ciężaru przeżyć
z piętnem znaczonym cierpieniem
smagani biczem losu
mącą ludzkie sumienia

Gdy wyciągnięta ręka
udzieli im pomocy
zraniona dusza i ciało
ożywa iskrą nadziei
i wiary w człowieka

R.Sobik 19.09.2015

Jeden z wielu wierszy który ukazał się w kalendarzu żorskim 

A Bóg hojny jak nigdy

W myślach biega po łące
ściga się z wiatrem po polu
szczęśliwa że jest że czuje
że nogi jeszcze niosą

Zrywa skostniałą dłonią
płatki rozkwitłej róży
ciesząc się przy tym jak dziecko
prosi Stwórcę o więcej
o jeszcze jeden kwiat
o jeszcze jeden uśmiech
o jeszcze jeden dzień

A Bóg hojny jak nigdy
uśmiecha się kroplą rosy
rojem barwnych motyli
cieszy zmysły i oczy
a Bóg hojny jak nigdy
uśmiecha się przez łzy

R.Sobik

Jak to mały Franuś zapalił znicz na grobie nieznajomego.

Zbliżał się 1 Listopada - dzień pamięci dla wszystkich Tych, którzy odeszli od nas. Mały Franuś cieszył się, że pójdzie z rodzicami na grób swojego dziadka zapalić znicze. Usłyszał kiedyś od babci, że tak się robi na znak pamięci dla Tych, co odeszli. Co prawda nie pamięta dziadka, bo był bardzo malutki jak dziadzio odszedł do nieba, ale z opowiadań mamy wie o nim wszystko, co powinien wiedzieć mały chłopczyk.
Był piękny październikowy dzień. Mamusia Franka wzięła urlop, żeby pojechać i posprzątać na grobie swojego taty a dziadka chłopczyka. Franuś pojechał z nią. Wzięli ze sobą wiaderko, szczoteczkę, jakieś płyny, ścierkę, grabki, miotełkę i dwie duże plastykowe butle napełnione ciepłą wodą. Gdy tylko zjawili się na cmentarzu, mama od razu wzięła się do pracy. Najpierw zagrabiła suche liście, które pokrywały kolorowym dywanem grób i calutką ziemię wokół. Franuś ładował te liście do worka, który potem mama zaniosła na specjalnie do tego przeznaczone miejsce. Teraz mama wzięła się za mycie nagrobnej płyty. Wtedy dopiero Franuś zobaczył jakieś napisy .
- Mamusi,u a co to znaczy - zwrócił się do matki chłopczyk pokazując na litery na nagrobnej płycie .
- A wiesz synku, tu jest napisane nazwisko i imię oraz data urodzenia i data śmierci Twojego dziadka po to, żeby ludzie wiedzieli kto spoczywa w tej mogile.

"Ale sprytne - pomyślał chłopczyk - teraz wszyscy wiedzą, że tutaj leży mój dziadek." Mama wróciła do swoich zajęć, a Franuś zajął się zbieraniem kolorowych liści, które leżały na sąsiedniej mogile układając je piękny kolorowy bukiet .
- No nareszcie skończyłam - odezwała się mama ocierając pot z czoła.
- A teraz zapalimy znicz. Podaj mi torbę - powiedziała do syna.

Kiedy nie usłyszała odpowiedzi, trochę zaniepokojona, rozejrzała się dokoła nie mogąc uwierzyć własnym oczom. Tuż obok na bardzo zaniedbanej mogile krzątał się Franuś. Swoimi małymi rączkami zgarniał liście z płyty nagrobnej i układał obok.
- Franusiu co ty robisz? - spytała syna.
- A sprzątam - odpowiedział dumnie chłopczyk. Bo widzisz mamusiu, ten grób jest jakiś taki brzydki no i pomyślałem, że może ten pan albo pani która tu leży nie ma nikogo, co by mógł o nim pamiętać. A może krewni są chorzy albo mieszkają bardzo bardzo daleko i nie mogą przyjechać więc ja tu posprzątam.
Mama aż zaniemówiła z wrażania po czym powiedziała .
- Nie sądziłam, że mam takiego mądrego synka i wiesz co? Ja ci w tym pomogę, a potem zapalimy znicz na grobie nieznajomego... Stoi?
- Stoi!!! - odpowiedział radośnie chłopczyk.

Mama i Franuś wzięli się do pracy. Kiedy grób był już jako tako doprowadzony do porządku, Franuś włożył do słoika znalezionego tuż obok, piękny kolorowy bukiet z liści, które nazbierał na cmentarzu.
- Wiesz co synku, odezwała się mama kiedy zapalony znicz mrugał wesołym światełkiem na grobie nieznajomego. - Myślę, że Ten kto tu leży cieszyłby się bardzo, że taki mały chłopczyk jak Ty zrobił coś bardzo dobrego. Jestem naprawdę dumna z mojego małego synka, bo wiem, że jak dorośnie, to będzie zawsze pamiętał nie tylko o swoich najbliższych, ale i wszystkich Tych, którzy odeszli chociaż nie byli jego krewnymi czy znajomymi. Przecież pamięć i szacunek dla drugiego człowieka to najważniejsza rzecz na świecie.
-Tak mamusiu ja już zawsze będę tu przychodził - odpowiedział rezolutnie chłopczyk, a uśmiechnął się przy tym tak pięknie, że słoneczko ze wzruszenia skryło za chmurkę.

R.SOBIK

foto ze str http://nowy.gryfickie.info/2017/10/26/uczniowie-odwiedzili-opuszczone-groby/

Niepotrzebni nikomu

Zamknięci w czterech ścianach

uparci i zgorzkniali

więźniowie własnego wyboru

Okryci szalem wspomnień

kryjąc pod siatką bruzd i zmarszczek

resztki młodości

żyją swoim życiem

utkanym z chorób i samotności

…......Starzy niepotrzebni nikomu

R.Sobik

Wiersz pochodzi z zbiorczego tomiku "Lustro wody błękitem słowa" wydanego przez Koło poetów Wena działającego przy  przy osiedlowym DK w Żorach  

Zachować pamięć

Okrucieństwem karmieni
gdzieś zapodziali sumienie

żądzą krwi opętani
nieśli śmierć i zniszczenie

Dawniej bliscy sąsiedzi
dziś szaleńcy i kaci
gotowi sprzedać diabłu
matkę siostry i braci

Serce twarde jak kamień
nienawiść zmysły zabrała
siekiera widły siłą
ofiarą dziecina mała

Dla nich „wsjo po rawnemu”
kobiety starcy dzieci
czy ktoś się o nich upomni
kiedy to tylko śmieci

Historio bądź sprawiedliwa
otwórz wrota pamięci
niech przemówią świadkowie
a których już tak mało

R.Sobik

2 wiersze - pamięci Natalii Piekarskiej- Poneta

                                      Słowa jak balsam 

Była jak wulkan wśród ciszy

życie Ją nie rozpieszczało

los nie szczędził ni folgował

bez przerwy było mu mało

Ból cierpienie ludzka godność

kolej losu przeznaczenia

mądrość i życzliwe słowo

były sensem Jej istnienia

Choć późno się spotkałyśmy

i zbyt krótko z nami była

słowa zapisane w wersach

tchną prostotą w jakiej żyła

Te co spod pióra Jej wyszły

teraz rzewne REQUIEM grają

a dla wszystkich co Ją znali

w sercu balsamem zostają

Pamięci Natalii  Piekarskiej-Poneta

Terminarz spotkań nieodhaczony
tematy rozmów niedokończone
gorzki smak kawy skąpany w zadumie
przywołuje wspomnienia

Tyle spraw czeka na załatwienie
tyle uśmiechów których nie będzie
dni otulonych płoną nadzieją
i wersów niezapisanych

W rejestrze bytu literek kilka
imię nazwisko dwie różne daty
i pamięć co teraz tak bardzo boli
hołdem dla Jej Wielkości

R.Sobik

Wiersze poświęcone  znajomej poetce Natalii którą miałam możność poznać podczas spotkań Przyosiedlowym Domu Kultury Rebus w Żorach podczas spotkań poetów Koła Wena .

Natalia Piekarska Poneta  jedna z trzech licealistek które to sprzeciwiły się przemianowaniu Katowic na Stalinogród. W 1953r Trzy uczennice chorzowskiego liceum imienia Marii Skłodowskiej-Curie, posługując się czcionkami z dziecięcej drukarni oraz pożyczoną maszyną do pisania, przygotowywały ulotki o znamiennych tytułach: "Precz ze Stalinogrodem", "Komuna to zaraza", "Górnicy nie dajcie z siebie wyciskać potu". Następie rozrzuciły je w środkach komunikacji oraz miejscach publicznych.. Po zatrzymaniu licealistek przez ówczesne władze skazano je na więzienie . Natalię osadzono w areszcie śledczym w Katowicach. A  potem  w schronisku w Wodzisławiu, skąd zbiegła 24 września 1953r. Zatrzymano Ją ją ponownie w Gdańsku 2 czerwca 1955r. gdzie chodziła do szkoły średniej. Dwa lata później wyszła na wolność.

Kapliczka

Jak staruszka przy drodze

ciężarem lat przygarbiona

stoi stara kapliczka

samotna ,opuszczona.

Na tym miejscu od stu lat

bielą ścian posiwiała

czeka na lepsze czasy

mchem porosła ,zmurszała.

I tylko czasem księżyc

nocką ciemną zawita

złotym promykiem światła

z kapliczką się przywita.

Nieraz wietrzyk figlarny

liśćmi drzew zaszeleści

przez zbitą szybę okna

przyniesie jakieś wieści.

Tylko człowiek samotny

który tu szuka ciszy

opuszczonej kapliczki

bicie serca usłyszy.

R.Sobik

Wiersz pochodzi z tomiku "Jest takie miejsce" .Na zdjęciu promocja tomiku w Gimnazjum im .ks.Walentego we Jankowicach  

Roztargniony Anioł z cyklu Opowieści Podsłuchane

Ulepił Pan Bóg człowieka

a że był mu bardzo drogi

dał w darze ciało i duszę

zdrowe oczy ręce i nogi

Kiedy nacieszył swe oko

tym pięknym dziełem stworzenia

poprosił Anioła mówiąc

masz misję do spełnienia

Zapakuj to cudo w pudełko

tak by wygodnie mu było

i leć ostrożnie kochany

by całe na ziemię trafiło

 A mnie się przyda pomocnik

co może pomóc w tym dziele

muszę ulepić ród ludzki

wszak pracy mam bardzo wiele

Anioł nie mogąc odmówić

choć czuł się przy tym okropnie

załatwić tak ważną sprawę

zgodził się zbyt pochopnie

Gdy pudło trochę za małe

on przecież nie jest Bogiem

wcisnąć ten skarb jakoś musi

i posłać w tę całą drogę

Więc wciska upycha na siłę

upssssss.. ręce odleciały

były zbyt kruche i słabe

upchać się wcale nie dały

Chociaż był to wypadek

co prawda niezawiniony

Anioł za mało uważał

bo śpieszył się roztargniony

Wtedy zapłakał żałośnie

jakże naprawi tę szkodę

kiedy to ręce matuli

a on ich straty powodem

Pan Bóg mu na to zmartwiony

tu zrobić nam coś potrzeba

cóż dam Jej wiele talentów

ciiicho.. już się nie gniewam

Rąk nie ma nic straconego

lecz stopy zwinne i zdrowe

dam w nie siłę tak wielką

że będą zawsze jak nowe

I robić będą rzeczy

o których ci się nie śniło

ubiorą ubranka śpioszki

by dziecku cieplutko było

A Tym co wierzą jak dłonie

zastąpić nóg palcami

nauczę jeszcze malować

piękne obrazy ustami

R.Sobik  29.03.2015 r

Inspiracją do napisania tego opowiadania była opowieść kobiety niepełnosprawnej której kilkulatek ciągle zadawał pytania dlaczego jest bez rąk .

.

Smog

Z kominów domostw i elektrowni

pełzając niczym wężowe plemię

wtłaczając w przestrzeń duszące dymy

sinym dywanem spłynął na ziemię

Wcisnął się w płuca trującym jadem

kaszlem kichaniem zawładnął ciało

gryząc i szczypiąc zapłakał łzami

odebrał oddech i wciąż mu mało

Panosząc się niczym bezwzględny władca

płynie ku miastu co tam w dolinie

kiedyś oazą zieleni kwitło                      

dzisiaj od jego ciężaru ginie

Złowroga cisza zaległa w parkach

drogi i ścieżki osnute cieniem

w potrzasku smogu świat traci barwy

drzewa milczące stoją kamieniem 

foto https://leszno.pl/Straz_Miejska_rozpoczyna_Kontrole_domowych_piecow.html

                                 

                                  R.Sobik 11.01.2017r