Na cołkim Śląsku
wielko żałoba
Ponboczek zebroł
nom chłopow pora
a łon som jedyn
piyknom czerwiyniom
na czornej hołdzie
zakwit z wieczora
Żeby dać ludziom
ziorko nadziei
tam kaj kamiynie i
twardo skała
w płatku
czerwonym jak pot berkmonow
świynto Barbara
pszoci schowała
Chciała pokozać
cołkimu światu
że tym kwotuszek
mo wiela siły
bo uros tam kaj
robotni ludzie
dlo gruby życie
swe poświyncili
Toż stoji tukej
jak jakiś wojok
wiater go szarpie
w rozmańte strony
a tam na wieży w
łostatnio droga
berkmonom bijom
żałobne zwony
Zapłakoł kwiotek
po przyjacielach
płatki mu
zwiyndły i posiwiały
już nigdy nie
spełni swego marzynio
zakwitnoć dlo
Nich i świyntej Barbary
R.Sobik
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz