Papież który ukochał góry

Bóg Go obdarzył wieloma przymiotami

troską i poszanowaniem o człowieka brata

wielką dobrocią radością istnienia

                                      i wrażliwością na piękno świata

Nasz Papież kochał każde stworzenie

każde źdźbło trawy i błękit chmur

najbardziej ukochał wadowicką ziemię

soczystą zieleń piękno polskich gór

One swym dostojeństwem i majestatem

chwalą wielkość Boga sięgając do nieba

bielą śnieżnych szczytów granitem skał

były dla Niego jak kromka chleba

Do nich to tęsknił z dalekiego Rzymu

wracał wspomnieniami do młodości lat

w plany i marzenia wędrówki w nieznane

podziwiał kamienie skały i każdy kwiat

W ścieżce górskiej widział przeznaczenie

nie wiedział jak trudna będzie to droga

po której kiedyś miał kroczyć jak pasterz

prowadzić swe owce prosto do Boga

Jak wytrawny narciarz ze śnieżnego szczytu

bezpiecznie szlakiem do domu wracał

tak i On zawsze gdy tylko mógł

                                      do gór ukochanych z tęsknotą powracał

To one były Jego drugim domem 

                                    Bóg Mu je darował za Jego wrażliwość

piękno polskich Tatr hal i łąk zielonych

wyzwalały w nim siły radość i życzliwość

R.SOBIK