Za tyn konszczyczek czornego nieba

Starzik na grubie wongiel fedrowoł

robota ciynżko toż jom szanowoł

do życio niy było mu wiela trzeba

yno konszczyczek czornego nieba

We przodku romboł te wielki bryły

co mu po ćmoku złotym świeciły

łod tego kurzu sromotnie mdliło

w łepie huczało we łoczach ćmiło

Za tyn świat mały dusza by sprzedoł

to jego Hajmat Łon ło tym wiedzioł

a to że czornom sadzom zmazany

przeca tym wonglym je malowany

Śmiertka mu nieroz s kosom lotała

bo swoja dola tyż dostać chciała

choć nie boł starzik już taki mody

to u Barborki mioł wielki chody

S nieba na Niego ciyngiym kukała

aż mu ta gowa fest zesiwiała

toż do cechowni pukiet przinosioł

przed Ji łobrazym ło łaski prosioł

A tara starzik som na pyndzyji

coż im łostało grani na cyji

ło grybie kero była mu niebym

i pomazanym płaczkami chlebym

R.Sobik
Podczas wręczenia dyplomów w konkursie "BARBÓRKOWE STROFY"