Legenda o powstaniu Jankowic

W otchłani leśnej puszczy gdzie licho zębiska szczerzy

łaskawy los przyprowadził dwóch młodych dzielnych rycerzy

Byli wojami Chrobrego dużego Jankiem zwali

drugiego tak dla przekory małym Michałkiem wołali

Niemalże od kołyski ćwiczeni w wojennej sztuce

przez długie lata cierpliwie trwali w trudnej nauce

Czy byli braćmi nikt nie wie za to że wiernie służyli

ze swoim Panem i Władcą wojenne trudy dzielili

Dlaczego teraz gęstwina nie jest im wcale przeszkodą

czyż może trud poniesiony zostanie cenną nagrodą

Dla obu dzielnych młodzieńców za wierną służbę przez lata

udział w tak słusznej sprawie to przecież hojna zapłata

Lecz Pan a Władca tej ziemi pełen zapału i wiary

odwdzięczyć się jakoś musiał zdradzając im swe zamiary

-Winniście się ustatkować własne rodziny założyć

zająć się domem i ziemią kawałek grosza odłożyć

Nie jestem takim bogaczem bym darmo trwonił majątek

ale lojalni rycerze coś muszą mieć na początek

Mam tylko jeden warunek i spełnić Wam go potrzeba

musicie zaorać ziemię nim nocka spłynie z nieba-

Szukając szczęścia po świecie ruszyli odważni woje

do ziemi im obiecanej tam gdzie trud praca i znoje

Aż wreszcie doszli do miejsca gdzie żyzne górki doliny

gdzie rola czeka oracza a lasy pełne zwierzyny

Stawy kusiły rybami zdolne wyżywić każdego

Pana rybaka kowala nawet żebraka nędznego

-Zostańmy tu już na zawsze prosi Michałko zmęczony

jakoś musimy zbudować ten raj nasz wymarzony

Niech stanie się sprawiedliwość jutro z rana zaczniemy

od tego miejsca przed siebie ziemię orać będziemy-

I poszli spać pełni marzeń a rola im się przyśniła

żyzna obfita w plony co przed ubóstwem chroniła

Nim pierwszy promyczek słonka rankiem zaświecił na niebie

stanęli do pracy gotowi zdani tylko na siebie

-Ten kamień będzie granicą pora wziąć się do roboty

bo każda skiba majątkiem nie ważny trud i spiekoty-

I tak Michałko i Janko w pocie czoła bez końca

orali co wianem być miało aż do zachodu słońca

Michałko zaorał pole które na własność dostał

zaś Janko choć pracowitszy też przecież swoje dostał

Tak to powstały osady i tylko tym się różniły

że każda choć inną nazwą zalążkiem tej jednej były

Minęły lata i wieki a one rosły piękniały

że nawet nie wiedzieć kiedy Jankowicami się stały

R.SOBIK

  wiersz pochodzi z tomiku Nasze małe Ojczyzny