Wiano

Babcia kobieta o złotym sercu
co rano czesała me niesforne włosy
zaplatając w nich kokardę miłości
Kładąc na stole bochenek chleba
naznaczonego znakiem krzyża
uczyła szacunku do daru nieba

Późnym wieczorem przy szklance mleka
ogrzanego ciepłem spracowanej dłoni
o oczach w których świeciło słońce
szeptała Zdrowaśki
przesuwając paciorki różańca

Dziadek o twarzy jak twarda skała
pochylał się głaszcząc rumianą buzię
dłonią mocną jak stal i szorstką od pracy
kryjąc pod maską obojętności samotną łzę
by nikt nie dostrzegł
schowanej na dnie serca morza czułości 

I te jego powroty do domu
z kawałkiem drewnianego klocka pod pachą
z którego rozpalał ogień
by wodą ogrzaną
zmyć pył węglowy pod paznokciami 

Odeszli cicho zostawiając mi Swoje serce
w którym gniazdo uwiła miłość 

  R.Sobik